Symbiotyczna, narcystyczna i masochistyczna struktura charakteru w swej istocie jest wynikiem takiej historii osobistej, w której dziecko było używane do realizacji planów, zamierzeń i potrzeb swoich opiekunów. Istnieje zatem, będące tego konsekwencją, zamieszanie w tożsamości, której zewnętrznie narzucone główne rysy są świadomie akceptowane, pozostając jednocześnie w jakiś istotny sposób niezdrowe, nieautentyczne albo niekompletne. Równocześnie bardziej naturalne formy ekspresji self, do których jednostka była zniechęcana, pozostają niedorozwinięte i inspirują wewnętrzny konflikt.

Istotą subiektywnego doświadczenia masochistycznego jest beznadziejne poczucie uwikłania w niekończącą się pętlę maksymalnych wysiłków, które ostatecznie prowadzą do porażki. Ta chroniczna, pełna uciążliwego wysiłku patowa sytuacja w życiu rodzi brak nadziei, pesymizm, głęboki brak zaufania i wiary w przyszłość. Najczęściej jedynym sposobem postępowania z tym ustawicznym cierpieniem jest cierpliwe jego znoszenie i dzielenie się z nim z każdym, kto ma ochotę słuchać. Przyjaciele, rodzina, współpracownicy i terapeuci zasadniczo w tej ciężkiej sytuacji dają nadzieję na jedyny rodzaj ulgi – że zostaną sami pokonani. Osoby, które pracowały z klientami masochistycznymi, zgodnie donoszą o poczuciu porażki i zniechęcenia odzwierciedlającym doświadczenie klientów (...)

Zachowanie obsesyjno-kompulsywne jako strategia pozwala na utrzymywanie pod kontrolą wielu nieakceptowanych uczuć i może tworzyć rodzaj sztucznej struktury, wykorzystywanej w miejsce nieobecnej struktury autentycznej.

Leczenie narcyzmu, podobnie jak wszelkich innych postaci problemów charakterologicznych, wymaga w swej istocie podjęcia decyzji, aby dorosnąć – decyzji odnoszącej się do tych infantylnych problemów, które dosłownie blokują taką osobę. Decyzja, aby dorosnąć, jest także decyzją o tym, aby ostatecznie zrezygnować z infantylnej nadziei na magiczne rozwiązanie – rozwiązanie osiągnięte bez wysiłku, bez kompromisów i bez ograniczeń – bez ponownego zbliżenia się do rzeczywistości. „Słusznie czy niesłusznie, ale po mojemu” – to bardzo dziecinne żądanie. Bardzo trudno jednak z niego zrezygnować – skomplikowane, nieświadome zabiegi będące odbiciem tej tej odmowy zaakceptowania rzeczywistości są naprawdę dokuczliwe.

Być człowiekiem, to jednocześnie być w jakiś sposób wrażliwym, ograniczonym, potrzebującym, zależnym, słabym, a nawet czasami głupim. Wszyscy potrzebujemy zaakceptowania tej części człowieczeństwa w nas samych i w innych. Potrzebujemy bycia kochanym i kochania samych siebie, gdy tak czujemy.