Wyznanie

To kwestia dyscypliny. Nauczyłam się, że złych emocji nie da się uniknąć i że trzeba się do tego przyznać, jeśli się chce być uczciwym wobec siebie i innych. Jak? Przede wszystkim nie należy udawać osoby nieustraszonej, która na pierwszym miejscu stawia prawdę. Kiedy na przykład zadręczamy się, że naszą dobrą z natury koleżankę wszyscy lubią, podczas gdy my musimy się nieźle natrudzić, żeby zaskarbić sobie choć odrobinę sympatii, powinnyśmy unikać rozpowiadania wokoło, że jej powodzenie jest [...]

Ta część mnie, która wzdycha do poezji i nie potrafi się pogodzić z faktem, że piszę prozą, pragnie udowodnić, że w niczym nie ustępuje poetom. Niestety, nadawanie prozie rytmu, harmonii i obrazów cechujących wiersze to śmiertelna pułapka. To, co w wierszu prezentuje się jak olśniewająca prawda, pisane prozą wygląda na przesłodzony fałsz. Zdanie nabiera miarowego tempa, pojawiają się drżące słowa i figury retoryczne, a potrzeba ucieczki przed pospolitością prowadzi do dziwacznych sformułowań i sztucznych [...]

... spotkałam wielu, którzy się zarzekali, że nie wiedzą, co to zazdrość. Szybko lokowałam ich w kategorii krzywoprzysięzców: zazdrość znienacka wyglądała z nim z oczu, a oni pospiesznie ją przeganiali, licząc, że niczego nie zauważę. Dlatego że to kulturalni zazdrośnicy, którzy z dbałością maskują złe emocje, bo wiedzą, że biorą się one z małostkowości. Trudno im się bowiem pogodzić, że ludzie, z którymi są związani, doświadczają przyjemności bez ich udziału, w towarzystwie innych. Taki zazdrośnik [...]

W zawieszeniu

Kilka ostrożnych uwag o wielokropku. Przyjemny znak. Wygląda jak kamienie wystające z wody, po których można z zadowoleniem i dreszczykiem skakać, żeby suchą nogą przejść na drugą stronę potoku. W dzisiejszych czasach jest tak bardzo sugestywny, zwłaszcza w komunikacji elektronicznej, że kanoniczne trzy kropki już niewystarczają, stawia się cztery, pięć, a nawet sześć kropek z rzędu. „Jestem tu... zadręczam się.... zastanawiam się, gdzie ty jesteś..... myślę o tobie......chciałabym cię znowu [...]

Papierosy, alkohol czy kokaina to różne odmiany przyciemnionych okularów, które dają nam zwodnicze poczucie, że dzięki nim łatwiej nam będzie zmierzyć się z życiem, intensywniej go zasmakujemy. Ale czy to prawda? Czy umacnia nas to, co nas zniewala? Długo wierzyłam, że bez papierosa nie zdołam sklecić nawet pół zdania, że pisarstwo, czyli to, co dla mnie najważniejsze, zostanie mi bezpowrotnie odebrane. Niekiedy wciąż tak myślę, a wtedy jestem bliska kapitulacji i powrotu do nałogu. Ratuje mnie jedynie słaby głosik w mojej głowie, który w odpowiednim momencie szepcze, że to właśnie uspokajające działanie czterdziestu papierosów dziennie nie pozwoliło mi pisać tak, jak może bym potrafiła.

Trzeba jednak uważać, żeby nie wziąć własnych bezowocnych, pełnych zadufania, okrutnych deliriów kreatywnych za znak jakości. Pęd do zamykania świata w formie pisanej sam w sobie nie gwarantuje dobrych wyników. Nawet potwierdzone powołanie nie zapewni powstawania samych pamiętnych dzieł. Możesz odnieść sukces, możesz przekuć manię pisania w dochodową pracę. ale nigdy nie zdołasz sprowadzić wartości swoich tekstów do profilu zawodowego opatrzonego w bogate curriculum, do kariery z odpowiednim dochodem, do nagród. [...]

Muszę jednak przyznać, że piszę z większym zaangażowaniem, jeśli mogę pogrzebać w sytuacjach i uczuciach, które określiłabym jako nadużywane, po to, by dobyć wszystko, co z przyzwyczajenia, co dla świętego spokoju przemilczamy. Ciekawi mnie to, co pospolite, a właściwie to, co szufladkujemy dla wygody. Ciekawi mnie, bo lubię pogrzebać, zamieszać i niczego nie przemilczać. Wiem, że to prowadzi do pisania historii, które mogą drażnić, nad czym w przeszłości ubolewałam. Kocham opowieści, które decyduję się [...]

Prawdziwa przyjaciółka trafia się tak rzadko jak prawdziwa miłość. Słowo „przyjaźń” ma w języku włoskim ten sam rdzeń co czasownik „kochać” i nie bez powodu relacje przyjacielskie cechuje bogactwo, złożoność, sprzeczności i niekonsekwencje typowe dla miłości. Jeśli o mnie chodzi, bez obawy o przesadę powiem, że miłość do przyjaciółki od zawsze miała dla mnie znamiona zbliżone do miłości do najważniejszego w moim życiu mężczyzny.

Nigdy bym nie powiedziała „to moja najlepsza przyjaciółka”. Wynikałoby z tego, że mam też takie przyjaciółki, które lubię mniej, którym mniej ufam i z którymi mniej nie łączy. Ale w takim razie powinnam się zastanowić, dlaczego uważam się za ich przyjaciółkę i dlaczego je traktuje jak mojej przyjaciółki. Takie podziały nie pasują do tego terminu. Może powinnyśmy zdać sobie sprawę, że zła przyjaciółka, przyjaciółka niewiarygodna czy taka, z którą nie jesteśmy blisko, to żadna przyjaciółka. Może dla [...]

Pewna młoda dziewczyna, którą darzę wielką sympatią, powiedziała mi: z mężczyznami zawsze jest problem, musiałam nauczyć się umiarkowania. Chodziło jej o to, że nauczyła się, jak nie być zbyt ładną, zbyt mądrą, zbyt waleczną, zbyt ironiczną, zbyt zakochaną, zbyt chętną, zbyt niezależną, zbyt szczodrą, zbyt agresywną, zbyt uprzejmą. „Zbyt” u kobiety wywołuje u mężczyzn przesadne reakcje, a na dodatek ściąga niechęć innych kobiet, które codziennie muszą walczyć o męską łaskawość. Zbyt u [...]

Razi mnie butna małostkowość ludzi, którzy uważają się za istoty wybrane, a antropocentryzm – czy to religijny, czy nie – przepełnia niepokojem. (...) Centralna rola, którą sobie przypisaliśmy, zostanie przypuszczalnie podważona właśnie przez pośpiech, z jakim zbroimy się w technologię, by udawać wszechmocnych, wszechobecnych, a nawet nieśmiertelnych. Zwierzę zwane człowiekiem musi poddać się samokrytyce i poszukać nowej równowagi.