Przez krótką sekundę pomyślał, że potrafi zrozumieć [...] to, jak żal za drugim człowiekiem może wyssać szpik, uniemożliwić zrobienie czegokolwiek, odebrać sens wstawaniu rano.

Ludzki mózg to czterowymiarowy labirynt. Wszyscy w nim błądzili, ale nikt nie zna drogi.

To, że czuł się teraz szczęśliwy [...], było niemal jak stan wyjątkowy i do końca w to nie wierzył. Uważał, że to podejrzanie cudowny sen, z którego miał się obudzić. Jakby na to czekał.

Intuicja to jedynie suma drobnych, ale całkiem konkretnych rzeczy, którym mózg nie zdążył jeszcze nadać nazwy.

[...] ogólna zasada [...], jeśli chodzi o ludzką psychikę, mówi, że możliwe jest absolutnie wszystko, co można sobie wyobrazić. Plus sporo rzeczy, których wyobrazić sobie nie można.

[...] nic nie znika całkiem, [...] wszystko pozostawia gdzieś po sobie ślad. Tak jak dzieciństwo. Jak ludzie, których się znało. Jak jedzenie, które kiedyś zaszkodziło. Jak dawna namiętność. Pamięć komórek.

Żaden polityk nie jest lepszy od swoich doradców. Dlatego warunkiem dotarcia na szczyt jest zawsze otaczanie się ludźmi mądrzejszymi od siebie.

[…] uświadomił sobie, że już przestał myśleć o tym, jak jeszcze może być. Może to oznaczało, że się starzał. Człowiek bierze do ręki rozdane karty, ogląda je, nie dostanie nowych. Może jedynie grać najlepiej, jak umie, tymi, które mu przypadły.

Dlaczego […] chciałem się wspiąć akurat na tę górę? […] …ponieważ ona jest najtrudniejsza na świecie. […] Bo K2 to nieustanne przeciwności i opór. Nawet przy schodzeniu. Przeciwności i opór. Właśnie dlatego chcemy próbować.