Pani Bovary

Zresztą słowo, jak maszyna do walcowania, wydłuża zawsze uczucia.

Porozumiewają się bez słów ci, co spotkali się niegdyś w marzeniach.

[…] często siadywała w oknie - na prowincji zastępuje ono teatr […]

Emma zaś nie zadawała sobie pytania, czy kocha Leona. Wierzyła, iż miłość przyjść musi nagle, wśród wielkich wybuchów i błyskawic, niby huragan, który spada na życie, wzburza je do gruntu, porywa wolę jak liście drzew i pociąga całe serce w otchłań. Nie wiedziała, że na tarasach domów deszcz tworzy jeziora, jeżeli rynny są zatkane. Żyła w poczuciu zupełnego bezpieczeństwa, gdy nagle przekonała się, że ściana się zarysowuje.