Skoro nie można zmienić rzeczywistości słowami, zakląć jej, należy odwrócić się od słów...

Nigdy nie sądziłem, że człowiek może zostać bohaterem tylko dlatego, że wytrzymał dziesięć dni na tratwie bez jedzenia i picia. Nie mogłem postąpić inaczej.

Nie zrobiłem nic, żeby zostać bohaterem. Ze wszystkich sił chciałem się uratować.

Wybrałem śmierć, a jednak żyłem dalej, z kawałkiem wiosła w dłoni, gotów walczyć o życie. Walczyć o to, na czym już mi zupełnie nie zależało.

Głód można znieść tylko wówczas, gdy nie ma nadziei na zdobycie pożywienia.

[...] gdy stajemy oko w oko ze śmiercią, budzi się instynkt przetrwania.

„Nie bądź draniem. Mewa dla marynarza to jak widok lądu. Nie przystoi marynarzowi zabijać mewy”.

Znikąd nie spodziewałem się już ratunku i chciałem umrzeć. A jednak działo się coś dziwnego, ilekroć nawiedzało mnie to pragnienie, natychmiast myślałem o niebezpieczeństwie. Myśl ta dodawała mi sił do dalszej walki.

Byłem tak wycieńczony, że oparłem głowę o wiosło i postanowiłem umrzeć.

Myślałem, że właśnie teraz ktoś patrzy w Cartagenie na Małą Niedźwiedzicę, tak jak ja na morzu, i to sprawiło, że poczułem się mniej samotny.

[...] stary marynarz, taki co opłynął świat, poznaje morze po ruchach statku.

Jest taka chwila, kiedy nie czuje się już bólu. Wrażliwość znika, a rozsądek tępieje, aż zatraci się poczucie czasu i miejsca.