Kiedy jest się przykutym do łóżka, szpitalny pokój zamienia się w kabinę statku kosmicznego […]. Człowiek tkwi w innym porządku, wkracza się w inne cykle, niczym astronauta, który mimo wszystko nadal widziałby drzewa za oknem, przesuwające się chmury, pomarańczowy dźwig […].

[…] miłość domaga się ulicy, domaga się wiatru, nie potrafi umierać w samotności.

[…] są tacy, którzy chodzą spowiadać się do kościoła, są tacy, którzy piszą niekończące się listy, oraz tacy, którzy udają, że z osobistych przeżyć tkają jakąś opowieść albo opowiadanie.

[…] kiedy do mnie mówisz, to jest tak, jakbyś się czesała albo malowała, zawsze sama, a ja twoje lustro […], twoje echo […].

[…] przyjemność płynąca z ignorowania świata, do którego tak naprawdę nie należeliśmy, nadzieja, że wymyślimy sobie inny, bez pośpiechu, ale pełen napięć i nerwowości, zawirowań i nieoczekiwanych świąt.

[...] słuchał go z równą uwagą, z jaką się wącha pospolitą wodę kolońską.

[...] przysiadał się do niego, szukając jakiegoś słowa, jednego z tych, do wypowiedzenia którego jeden człowiek inspiruje drugiego, żeby potem samemu je usłyszeć na pocieszenie.

[…] on nigdy nie kontrolował swoich nerwów tak jak ty. Nie powinieneś być muzykiem, […]; ludzkość straciła w tobie wielkiego inżyniera albo mordercę…