To, co lubię w twoim ciele, to seks.
To, co lubię w twoim seksie, to usta.
To, co lubię w twoich ustach, to język.
To, co lubię w twym języku, to słowo.

Tego, co niezwykłe, nie można wymyślić, co najwyżej się temu sprzyja [...].

[…] geniusz […] jest szczególnie ślepy na to, co przekracza jego koncentrację na dziele […].

Nic nie może się zmienić, nic się nie zmieniło tam, gdzie wszystko zostało powiedziane w odpowiednim miejscu i w odpowiednią godzinę.

Głośno protestuje się przeciw szkodliwemu jedzeniu, tymczasem nikt nie bierze pod uwagę tego, że wiadomości również zwykle nam szkodzą.

Drzewo kultury żywi się wieloma sokami i liczy się tylko to, aby rozpościerało swe gałęzie, a jego owoce miały smak.

[…] czasami trzeba być bardzo daleko, żeby naprawdę objąć wzrokiem pejzaż, że ponadnarodowe spojrzenie często wyostrza uchwytywanie istoty narodowej.

Prawdziwym pisarzem jest ten, kto pisząc, napina wewnętrzny łuk, a potem odwiesza go na gwoździku i wychodzi na wino z przyjaciółmi. Strzała przecina już powietrze i albo dosięgnie celu, albo nie. Tylko głupcy mogą chcieć zmieniać jej bieg albo pędzić za nią, by za pomocą dodatkowych popchnięć skierować ją ku wieczności i międzynarodowym wydaniom.

[…] bywają budynki tak straszliwie brzydkie, że jedyne, co pozostaje, to wejść do nich i z któregoś z okien oglądać miasto, na chwilę uwolnione od ich sylwetki.

Nie ufam tym, którzy twierdzą, że nigdy się nie boją; albo kłamią, albo są zamaskowanymi robotami […].

[…] świat bez strachu byłby światem zbyt pewnym siebie, zbyt mechanicznym.

[…] księgę naszego życia nie zawsze możemy przeczytać w całości i w oprawie.

[…] najgłupsze zakazy mają tak wielką moc, iż intelekt niewiele może przeciw nim zdziałać […].

[…] zaklinam, że ta opowieść dotarła do mych uszu jako prawdziwa i - jakby tego było mało - polska (co, nie wiedzieć czemu, jeszcze jej dodaje powagi).