Ale takie pojęcia jak „synchroniczność” rozpalają moje emocje. Często czuję się samotny na ziemi niczyjej między freudowskim dogmatyzmem a mistycyzmem Junga.

– Moim zdaniem wielu ludzi źle się czuje z tym, że w świecie jest tyle zbiegów okoliczności, więc pocieszają się przekonaniem, że istnieje jakaś kosmiczna współzależność. Nigdy mnie to nie pociągało. Jakoś nie niepokoiła mnie myśl o przygodnej obojętności przyrody. Dlaczego prosty przypadek miałby być czymś strasznym? Dlaczego mielibyśmy go postrzegać jako coś więcej niż zbieg okoliczności?

No bo wiesz, przeważnie obchodzimy urodziny, jakby były okazją do radości, chociaż ja zawsze uważałem, że jest przeciwnie. Są smutnymi znakami na naszej drodze życia przypominającymi nam, że ono mija. Świętowanie stanowi próbę zaprzeczenia smutkowi.

Uderzyły go słowa Freuda na temat leczenia „kobiet o żywiołowej namiętności”. Freud nazwał je „dziećmi natury”, które nie chciały fizyczności zastąpić duchowością i słuchały tylko „logiki kasz i argumentu pierogów”. Freud odnosił się do leczenia takich pacjentek z pesymizmem. Twierdził, że terapeuta ma tylko dwa wyjścia, oba nie do przyjęcia: odwzajemnić miłość pacjentki albo zawstydzić ją i narazić się na jej wściekłość. W obu przypadkach, twierdził Freud, trzeba przyznać się do porażki i wycofać się z terapii.

Ale dzisiaj Marshal zrozumiał lepiej niż kiedykolwiek przedtem, że nie wolno rezygnować z wielkości, bo jest to naturalny sposób, w jaki ego pozbywa się ograniczeń, mizeroty i rozpaczy nudnej codzienności. Trzeba tylko, żeby skanalizować wysokie aspiracje i dopasować je do osoby w sposób dojrzały i możliwy do realizacji. Taki jak skasowanie sześciuset tysięcy dolarów za kaski do rowerów albo bycie wybranym i zaprzysiężonym na prezesa Międzynarodowego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Wszystko to go czeka – wkrótce!

Ludzie często zakładają, że psychiatrzy o wszystkim mają jakąś nieprzeciętną wiedzę.

Ale dla mnie kwestia seksu między pacjentami a terapeutami jest natury moralnej. I nie ma takiej prawdy naukowej, która by mi udowodniła, że to, co niemoralne, jest moralne. Wierzę, że seks z pacjentami nie jest ani terapią, ani miłością. Jest wyzyskiem, pogwałceniem czyjegoś zaufania.

Widziałeś statystykę samobójstw wśród onkologów? Jest równie wysoka, jak wśród psychiatrów! Trzeba być masochistą, żeby tkwić w tych zawodach.

Przyzwyczailiśmy się do myśli, że pacjenci płacą nam, żeby wysłuchać prawdy o nich, więc naiwnie zakładamy, że nie mieliby po co nas okłamywać. Słyszałem o badaniach, które wykazały, że psychiatrzy i agenci FBI są najbardziej nieudolni w wyławianiu kłamców.

Jego słowa jakby sprawiły jej ulgę. „Ciekawe” – pomyślał Ernest- „jak rytuały naukowe: nazywanie i tłumaczenie różnych zjawisk łagodzi przerażenie. Co z tego, że nazwę sposób, w jaki oddycha? Że wyjaśnię, jak osłabienie lewej komory serca powoduje gromadzenie się płynów w lewym przedsionku, a następnie w płucach, przez co tworzy się piana? Co z tego? Nic nie zmieniłem! Tyle że dałem bestii nazwę. A jednak czuję się lepiej, jej siostra tak samo, a gdyby biedna Eva była przytomna, pewnie też poczuła by się lepiej”.

– Ostatni pacjent? Bardzo mnie to dziwi. Miałem wrażenie, że kiedy pacjent wychodzi, terapeuta myśli o nim dopiero, kiedy przychodzi na swoją następną sesję.
– Dobrze by było. Ale – zdradzę ci tajemnicę zawodową – nawet najbardziej zdyscyplinowani analitycy ciągle myślą o pacjentach, a między sesjami rozmawiają z nimi w wyobraźni.
– Bez dodatkowej opłaty!
– No tak. Tylko prawnicy biorą pieniądze za czas, jaki przeznaczają na myślenie.

Czy zmieniło to jego zdanie na temat skuteczności krótkich terapii? Ani trochę! Przyczyna nadzwyczajnego sukcesu, jaki odniósł Peter Macondo, była dla niego prosta i jasna. Peter Macondo nie cierpiał na żadne istotne zaburzenia nerwicowe czy charakterologiczne. Był nadzwyczaj obrotnym, zrównoważonym człowiekiem, a jego objawy brały się ze stresu wynikającego głównie z sytuacji, w jakiej się znalazł.

Ernest poczuł się zachęcony. Z ciekawością doświadczał niezwykłego paradoksu terapii i superwizji: im bardziej niedozwolone, wstydliwe, ciemne i brzydkie były odkrywane przez ciebie uczucia, tym bardziej cię chwalono!

A „bad”? Carol nie za bardzo wiedziała, jak komuś może być źle. Justin często się skarżył, że tak się czuje, i wskazywał na swoją klatkę piersiową, przyciśniętą opresyjnym ciężarem poczucia winy i lęku. Ale ona nie miała doświadczenia z tą emocją i brakowało jej cierpliwości dla osób, które na nią narzekały – takich jak Justin.