Mam bardzo prostą moralność: nie czynić drugiemu ani dobra, ani zła.

Nie warto żyć.Tylko patrzeć warto. Patrzenie bez życia dawałoby pełnię szczęścia, ale jest niemożliwe, jak wszystkie rzeczy, o których marzymy.

Tak bardzo, bardzo pada. Moja dusza zwilgotniała od słuchania deszczu.

Są świnie, które brzydzą się własnym świństwem, ale nie uciekają przed nim z powodu tej samej skrajności doznania, która sprawia, że przerażony człowiek nie ucieka przed zagrożeniem. Są świnie przeznaczenia - jak ja - które nie uciekają przed codzienną banalnością, bo hipnotyzuje je własna niemoc. Są ptaki zafascynowane myślą węża; muchy, które idą po gałęzi, niczego nie widząc, aż znajdą się w lepkim zasięgu języka kameleona.

Tak samo i ja prowadzę powoli na spacer po gałęzi drzewa zwyczajności moją [...]

Szlachetna jest nieśmiałość, chwalebna jest nieumiejętność działania, wspaniała jest niezdolność do życia.

Nie dostrzegam żadnej różnicy pomiędzy zabójstwem kogoś śpiącego, a zabójstwem dziecka.

Jedni mądrzy, drudzy głupi, wszyscy równie głupi. Jedni starzy, drudzy młodzi, wszyscy w tym samym wieku. Jedni mężczyźni, drudzy kobiety, reprezentują tę samą, nieistniejącą płeć.

Umiłowanie absurdu i paradoksu to zwierzęca radość ponuraków. Tak jak normalni ludzie plotą głupstwa, bo mają dobry humor i klepią się po plecach z nadmiaru energii, tak ludzie niezdolni do entuzjazmu i radości fikają koziołki intelektem, wykonując, na swój sposób, ciepłe gesty życia.

Poza pospolitymi marzeniami, powszednimi wstydliwościami zsypu duszy, do których nikt nie śmie się przyznać i które gnębią nas podczas bezsennych nocy jak sprośne fantazje, rozmamłane lepkości i wypryski tłumionych pragnień – jakie śmieszne, jakie przerażające, jakie niewypowiedziane rzeczy może przy odrobinie wysiłku odkryć dusza w swoich zakamarkach!

Ludzka dusza to dom wariatów dla karykatur. Gdyby dusza mogła ujawnić własną prawdę i gdyby nie krępowało jej zażenowanie głębsze niż wszystko znane i opisane wstydliwości, okazałoby się, że jest – jak rzeczywiście się mawia - studnią, ale studnią ponurą, pełną niejasnych ech, zamieszkaną przez nikczemne stwory, lepkości bez życia, ślimaki niezdolne do istnienia, śluz w subiektywności..

Marzenie to najgorszy z narkotyków, bo najbardziej naturalny z wszystkich. Wchodzi nam w krew z łatwością jak żaden inny, przyjmuje się go mimowolnie jak podaną przez kogoś truciznę. Nie boli, nie wywołuje bladości, nie ścina z nóg – jednak dusza, która go zażywa, jest nieuleczalnie chora, bo w żaden sposób nie może się oczyścić z trucizny, która jest nią samą.

Jak spektakl we mgle[...]

W marzeniach nauczyłem się koronować obrazami czoła codzienności, mówić rzeczy banalne w niezwykły sposób i rzeczy proste w sposób zawiły, rozświetlać sztucznym słońcem zakamarki i martwe meble oraz, gdy piszę, nadawać melodię płynnym zdaniom mojej fiksacji – jakby po to, aby mnie ukołysały.

Czasami budzę się w nocy i czuję, jak niewidzialne dłonie tkają moje przeznaczenie.

Poezje, prozy, o których napisaniu można tylko śnić, nigdy myśleć.