[...] niemal na oślep wepchnęła dziecko mężowi. To pewnie jedna z zalet bycia żoną lekarza, pomyślał; zawsze można wtrynić mu dzieciaka, gdy tylko coś się stanie.

[...] dziecięcy entuzjazm płonie jak papier, szybko, gorąco, i równie szybko gaśnie.

[...] dzieci do końca życia nie zapominają kłamstw swoich rodziców.

[...] nieważne, jak dobrze zna się swojego partnera, od czasu do czasu każdy natrafia na niespodziewany mur bądź wpada w nieoczekiwaną pułapkę.

[...] jedną z rzeczy pozwalających im utrzymać małżeństwo [...] było poszanowanie tajemnicy, na wpół dostrzeżonej, lecz nigdy nie dopowiedzianej myśli, że w gruncie rzeczy coś takiego jak małżeństwo, związek nie istnieje — każda dusza trwa samotnie, nie poddając się próbom racjonalizacji. To właśnie była tajemnica.

Nie wierzę, by istniało cokolwiek nowego pod słońcem. Och, czasami zewnętrzna powłoka rzeczy zmienia się, ale to wszystko. Tego, czego raz próbowano, próbowano wcześniej... jeszcze wcześniej... i wcześniej.

[...] prowadzenie rozmowy z dwulatkiem przypominało nieco grę w karty z szaleńcem; karty pojawiają się i znikają, a człowiek gubi się w tym chaosie.

[...] małe dzieci mówią niczym imigranci, uczący się w chaotyczny, lecz skuteczny sposób obcego języka.

Ziemia serca mężczyzny jest kamienista, [...]. Mężczyzna wyhoduje w niej to, co zdoła... i opiekuje się tym.

Może [...] dowie się, na czym polega śmierć, że to chwila, w której kończy się ból, a zaczynają dobre wspomnienia. Nie koniec życia, lecz koniec bólu.

Nawet doświadczony leśnik nie wdrapie się na stary wiatrołom, jeśli może go ominąć. Drzewa leżące na kupie robią się złośliwe. Ugryzłyby cię, gdyby mogły.

Najstraszniejszym [...] pytaniem pozostaje to, ile dokładnie grozy może znieść ludzki umysł i wciąż zachować niezłomną, nieugiętą łączność z rzeczywistością.