Opowieść o naszych babkach", historia o przodkiniach, które poświęcały siebie w imię rodziny. Bohaterki polskiej wsi w okresie międzywojennym, gdzie z chałup wydobywała się nędza i głód. Część z nich uciekała do miasta, wyjeżďżały za granicę na saksy, by żyło się lepiej. Część została na wsiach i usługiwała w pańskich domach. Pracowały od świtu do nocy. Marzyły o własnym łóżku, gdyż mieszkały w przeludnionych domach, dzieląc posłanie z kilkorgiem rodzeństwa. I o butach, bo buty to symbol godności. Dla wielu oznaczały wolność. Modliły się o dobre zamążpójście. Często były analfabetkami, bo "babom szkół nie potrzeba". Walczyły o przetrwanie, bo ich życie to walka każdego dnia.

Pomimo, że miały równe prawa, to nie miały równych szans. Ówczesna społeczność wiejska była patriarchalna i o wszystkim decydowali mężczyźni. Kobieta musiała być bezwzględnie posłuszna. Gdy tylko ukończyły 16 lat wydawane były za mąż. Królowała przemoc domowa, a tematem tabu były ciąże kazirodcze. Bite, poniżane, nieszczęśliwe, ale silne i zdeterminowane.

To tylko urywek faktów przedstawionych w tej publikacji. Bez stronniczości autorka snuje smutną, przejmującą opowieść o kobietach początku XX wieku. Obnaża nędzę i beznadzieję najsłabszej grupy społecznej. Poznamy wszelkie aspekty życia. Obraz wsi. Całość okraszona fotografiami z tamtych lat, co urzeczywistnia zapis i nadaje realny odbiór.