[...] drogi nie prowadzą do celu. Drogi po prostu prowadzą i kłamią, że podróż jest najważniejsza.

Parę ładnych lat, żeby skorzystać z siebie miałem; ładnych parę lat – mgnienie.

Czy ja wyłem? Oby nie. Zresztą to bez znaczenia. Godność traci się tylko raz.

Praca w korpo siadła mu na mózg. Sky is the limit i wiecznie nowe cele. Jak je zrealizujesz, w nagrodę dostaniesz następne, bardziej wyśrubowane. To musi w końcu zryć banię. Nie można być wiecznie coraz lepszym.

[...] gdzie znaleźć serce miasta? [...] Może jest tutaj, gdzie jesteśmy obok siebie zagubieni, w miejscu nieodkrytym przez nikogo jak my przed sobą.

Wierzę w to, co ostatnio tutaj śpiewają, że człowiek psuje się od serca. Niektórzy to nawet udają, że go nie mają, żeby niczego nie popsuć, albo asekurują się przez jego zwielokrotnienie.