Anatomia ludzkiej destrukcyjności

Życie ludzkie nie może zostać przeżyte wyłącznie jako szereg powtórzeń wzoru gatunkowego; to człowiek musi żyć. Jest bowiem jedynym zwierzęciem, któremu natura nie stwarza domu, które czuje się wypędzone z raju, jedynym zwierzęciem, dla którego jego istnienie stanowi problem, który trzeba rozwiązać i od którego nie można się uchylić. Nie może cofnąć się do przedludzkiego stanu harmonii z przyrodą, ale nie ma też pojęcia, dokąd dojdzie, jeśli dalej zmierzać będzie naprzód. Egzystencjalne sprzeczności człowieka dają w efekcie stan trwałego zaburzenia równowagi.

Naiwne założenie, że zły człowiek daje się łatwo rozpoznać, tworzy wielkie zagrożenie: nie udaje się rozpoznać takich ludzi, póki nie zaczną swego dzieła zniszczenia.[...] Każdy analityk, który zniekształci obraz Hitlera, pozbawiając go człowieczeństwa, będzie jedynie sprzyjać skłonności zamykania oczu na potencjalnych Hitlerów, takich, którzy nie mają rogów.