Ernest poczuł się zachęcony. Z ciekawością doświadczał niezwykłego paradoksu terapii i superwizji: im bardziej niedozwolone, wstydliwe, ciemne i brzydkie były odkrywane przez ciebie uczucia, tym bardziej cię chwalono!

A „bad”? Carol nie za bardzo wiedziała, jak komuś może być źle. Justin często się skarżył, że tak się czuje, i wskazywał na swoją klatkę piersiową, przyciśniętą opresyjnym ciężarem poczucia winy i lęku. Ale ona nie miała doświadczenia z tą emocją i brakowało jej cierpliwości dla osób, które na nią narzekały – takich jak Justin.

Znowu opór. Justin udaje głupka. Ernest pomyślał jednak, że rebelia, nawet pasywna, nie jest wcale zła. Pamiętał, jak dziesiątkami godzin pracowali nad wkurzającą uległością Justina.Całe sesje poświęcali na omawianie tego, że Justin za wszystko przepraszał i o nic nie prosił. Nie narzekał nawet na to, że rano słońce świeci mu w oczy, ani nie dopominał się, żeby opuścić rolety. Ernest wiedział, że pacjentowi z taką historią powinien być brawo, pochwalić go za to, że zajął stanowisko. Zadaniem na dzisiaj będzie pomóc mu zmienić jego ośli opór w umiejętność otwartego wyrażania sprzeciwu.

Trzy razy w tygodniu przez pięć lat: ile to wychodzi? Siedemdziesiąt, osiemdziesiąt tysięcy dolarów? Nie bierz tego do siebie, Erneście, ale nie mogę się powstrzymać od rozważań, co by było, gdybym poznał Laurę pięć lat temu. Może odszedłbym od Carol? I zakończył terapię. Może teraz szukałbym mieszkania z osiemdziesięcioma tysiącami dolarów w kieszeni! Ernest poczuł, że oblewa się rumieńcem. W uszach brzmiały mu słowa Justina: „Osiemdziesiąt tysięcy dolarów. Nie bierz tego do siebie, nie bierz tego do [...]