Krótka forma

Powykręcane suche gałęzie szarpią materiał i ranią mój tors do krwi. Nie wiem gdzie idę i po co. Nie pamiętam i chyba nie chcę. Kolosalne drzewa spowite mgłą górują nad idealnie prostą ścieżką wiodącą w otchłań nocy. Nie pamiętam kim jestem, wzdryga mną, a po grzbiecie spływa pot, gdy tylko próbuję zebrać myśli. Masywne korzenie splecione w chaotycznym tańcu wypełzają na ścieżkę chytrze utrudniając podróż. Potykam się. Upadek jest bolesny i dotkliwie rani moje dłonie, lepka ciecz spływa mi po palcach. [...]

Miała być sztuka
Najchętniej na smutno
Miała być rozpacz
A jest tylko pusto

Byłem wszędzie już chyba
Szczerze
Szukałem zaciekle
Pośród Cieni na ścianie
I Ogarów w piekle
Pośród euforii wieczora
I agonii poranka
W ciepłej chwili przy Tobie
W mroźnych samotnych tułaczkach
Nigdzie nie znalazłem sensu
Może w Twoich oczach
Przez chwilę
Lecz tak szybko zgubiłem…
Przez te długie rzęsy
Lub krótkie kłamstwa
Tyle.

Żadnego głosu wśród nocnej ciszy... Jeśli noc mówi, to tylko szeptem, trudno jest go usłyszeć. Nie zrozumie go ktoś, kto sam nie zwykł milczeć, gdyż język nocy znają tylko ci podobni do niej, cichej i samotnej. Siedzimy zatem razem w milczeniu, patrzymy sobie w oczy. Ona ma czarne, czarne oczy, widzę jedynie ciemność. Wyciągam dłonie, dotykam twarzy nocy. Czuję pod palcami jej nieskończony ból.

Ziemia, spragniona dotyku złocistych dłoni Słońca, budzi się do życia. I jak czule Słońce otula pola promieniami z najcenniejszego kruszcu, tak oplata serce człowieka złotą nicią nadziei.

Mądrzy umierają.. Głupi umierają.. Żyjemy ,by wiedzieć czy żyjemy ,by żyć?

Orzechowe brązy
otulają twarz, śmieją się sarnie tęczówki
Kalejdoskop barw - to tylko kwestia pigmentu
...
"Niebo" - możesz zobaczyć w każdym człowieku, jeżeli sam dostrzegasz je
w sobie

Polegając zawsze na innych nigdy nie zbudujesz silnego fundamentu swojego życia.

Nie musisz być dużym, żeby być wielkim. Jednak musisz być wielkim, żeby być ponad dużymi.

O Boże, jak tęsknię! O Boże, czy ty też tak daleko masz do Księżyc?! O Boże, jak marzę, że ją głaszczę: po jej ciele niebieskim, po jej złotej klatce, po jej niebieskim ptaku!

O Boże! (Skoro zwracam się do Boga, to oznaczać może tylko jedno; niebo żem na wylot przejrzał, ale Księżyc żem nie przejrzał!) O Boże, dlaczegóż ona na tym drzewie nieba tak zatwardziale wisi i nie pęka!?

Chcesz być piękny, to cierp; miliard łez wygładza jedną zmarszczkę.