Ostatnio, gdy natura złociła liście
i sezon się zaczął na swetry wełniane.
Siedziałam przy oknie, tam gniło mi serce,
traciłam powoli nadzieję i wiarę.

Nie trzeba mi było herbatek i rozmów,
nie trzeba mi było dyniowych ciasteczek.
Mi sił brakowało, a nic już nie miałam.
Pragnęłam po prostu nie istnieć w tym świecie.

Ci ludzie widzieli, że konam, umieram,
słyszeli te krzyki, widzieli łzy, sińce...
Lecz ja byłam sama w tym ogromnym świecie,
zrobiłabym wszystko, by radość mieć bliżej

Ostatnio, gdy jesień krążyła po mieście,
a dzieci w przebraniach zbierały cukierki.
Ja wtedy myślałam, że dziś nie nadejdzie.
Teraz chłód przeszywa, gdy myślę o śmierci.

o jesieni, czy powiesz co mnie czeka?
bo strach mnie przeszywa, gdy przyszłość niepewna.
pragnę być gotowa, pomyśleć o wszystkim
(zaparzyć herbatę czy wziąć z szafki whisky)

o pani, co wiatrem unosisz sukienkę
czy mogę tym razem poprosić o więcej?
by wieczór zbyt szary raz nabrał jasności,
zamilkły na moment krzyki samotności ,
by ogień z kominka przypominał chwile,
w których byłam pewna, że naprawdę żyję
a liście, co z drzewa spadają na ziemię
choć raz mogły ujrzeć szczęśliwe spojrzenie

bo mimo, że młodość mym sercem wciąż targa
w głębi czuję, że ważna mi równowaga
jesieni, czy powiesz co jeszcze mnie czeka?
czy spędzę dni twoje w ramionach człowieka?

Czarny piątek,
Szare dni,
Ponurość...
Zakupy szczęścia nie dają
Noc, przebiegle dzień kradnie,
Chłód wydłuża rękawy,
Żarówka słońce udaje.
Życie...
bez dopingu,
Cieszy samym sobą,
Kubkiem herbaty,
Ognia płomieniem,
Deszczem za oknem...
Piękna, delikatnym lśnieniem.

Jesień to malowana kaskada
co się zdaje z drzew spadać,
jak z wodospadu.

To liście niesione wiatrem,
tańczące,
tańczące swój jesienny taniec,
do melodii,
jaką gra im nieposkromiony wicher.

Jesień to aromatyczna kawa, [...]

Widziałam:
Stare drzewa bez złotych warkoczy
I rumieńców.

Smagane wiatrem - drżały nagie
czekając na liche białoszare okrycie

Widziałam:
Melancholijnie wygięte pnie
na tle bezbrzeżnej szarości
- czytające historie swoich pęknięć
i zgrubień

Widziałam:

Stare drzewa, które stały ramię w ramię
- samotne
szepczące pokątnie o tej niedawnej złotej wstędze
przeplatające ich dłonie

- dziś boleśnie wyciągnięte ku górze
modlą się o ciepły deszcz
i twardą skórę.

Trochę już chłodniej,
trochę też pochmurno,
lecz ujrzeć można na drzewach złoto.
Kiedy dostrzeżesz piękno w niepięknym,
rozjaśni się twoje okno.

Już możesz usiąść w swym pokoiku,
z ciepłą herbatą i książką swoistą,
świeża szarlotka i grzyby w słoiku,
takie pyszności jesień przynosi.

Tak otulonym kocem
siedzialbyś dlugie noce,
lecz popatrz,
jak szybko czas ucieka,
już bialy puch nas obleka.

Trochę za zimno,
trochę za chłodno,
i ludzie wytrzęsieni,
może powrocisz piękna jesieni!

ta podróż się kończy niedługo
bo trwa już kopę lat
skonany życiową intrygą
w końcu zabrakło kart

za oknem już słońce nie świeci
więcej nocy niż dnia
poszarzał mój żywot znacząco
aczkolwiek nadal gnam

gdy skończę odliczać dekady
a było ich sporo
zabawię czas w umysłach młodych
zamilknę z pokorą

Lato, minęło, upalne, gorące...
Teraz czas na jesień, na jej ciepłe słońce,
głaszczące ukratkiem liście kolorowe,
Czas na strugi deszczu, stukajace w szyby na spacery z psem na grzyby...
a potem zimny wiatr wszystko posprząta, zamiecie i znowu miło będzie pomarzyć...o lecie.

Liść klonu spadł żółty i czerwony Czy to już koniec Promyk słońca przebija się przez kasztany Wyschniete ze skorupki deszczem zalanym Zamarznięte dłonie uciekają w stronę słońca Myśli jesienne przy kominku nie mają końca Kotek wtulony w kocyk Chmurczy jak spadające gwiazdy i liście żółte w nocy.

Jesień wtargnęła do mojego życia
wiatrem i deszczem...
Ludzie też czasem w nie wkraczają
tylko, że powiewem
i odchodzą deszczem...

Myśli jak śmieci na wietrze rozproszone,
bo dusza smutna
konsolidacja niemożliwa
to gleba nieurodzajna...

Zasiałeś wieczny Duchu niezłomny wiarę
jak zwierciadła błogą poświatę
lecz niecierpliwie stopą małą ludzie
zdeptali ją, każąc mi bratać się ze światem.

Za chwilę zima zastuka do drzwi mego domu
skostniałe meble zadrżą, na któych nikt nie siedzi
Bądz przy mnie, zanim już nikt się nie dowie
o tym, czego nigdy nie wiedział...

jesienią wszystko nabiera kolorów
roztańczone liście klonowe i dębowe
warzywne stragany z wyszczerzonymi dyniami
policzki po długim spacerze a czasem w gorączce
rozświetlone nagrobki na pobliskim cmentarzu
dni babim latem i słońcem ozłocone

a później blaknie
przemoknięte liście klonowe i dębowe
opustoszałe stragany warzywne
policzki pozbawione słońca
pogrążone w mroku nagrobki
szare i krótkie dni

i tylko miłość ma się dobrze
tak mówią kasztanowe ludziki
i korale z jarzębiny
stworzone w niedzielne popołudnie
tak mówią borowiki
zebrane w sobotni poranek
i tak mówią liście
rozdeptane na leśnej ścieżce

Idę,
Wieczorną mgłą
Miasto łagodzi
Krawędzie rzeczywistości.

Patrzę,
Okna kolorowych
Plam blaskami
Snują opowieści

Gdzie [...]

Zanurzam palce w szarość jesiennych dni.
Odrzucam słowa. Milczę. Nie chce wiedzieć
co zostanie, gdy przeterminowane nadejdą dni.

Kiedyś dostałam niebo i troche raju. Mijani
ludzie, zabierali dla siebie. Po trochu.
Nie zostało nic. Tylko uśmiech w żałobie.

Na późne zbiory czakam, jak na tęsknotę.
Która utknąła pod soczewkami. Wpłynie z rozsądkiem. W ostatnim akcie

W zasiegu ręki wiernie łasi się kot.