zaciszny plener i atłas okrywał zieleń
szeleścił pod nogami sędziwy refleks słoneczny
znikomym gestem słowo wysłane
w zmierzchowe wilgocią skropione powietrze

Jest taka chwila,
gdy się noc zaczyna,
a dzień nie całkiem przekonany,
chce tańczyć jeszcze refleksami.

Więc zmierzch ukradkiem
bawi się dnia światłem.
Mimochodem barwy zabiera
i w czarno-szare je zamienia.

Już mrok gęstnieje,
ale coś się dzieje...
to zapalają się latarnie,
światła białe, żółte i barwne.

Noc nazywa się wieczorem,
wieczorem partytur.
Sprawy załatwione
Zło naprawione
Pod osłoną ciemności,
ale nigdy nie ujawnione.

Raz w tygodniu,
tak z wieczora,
do sypialni
pcha się zmora.

Strach nawiedza
niespodzianie,
włazi w łoże
na kochanie.

Powab w swą [...]

Odgłosy za ścianą,
nie obchodzą mnie,
mam psyche zoraną,
ale słuch to nie.

Jeszcze sąsiad może,
a to cieszy uszy,
to skrzypiące łoże,
umarłego ruszy.

Mieszkam w blokowisku, [...]

Ucichło miasto
Szumią drzewa
Kołysząc się do snu
Księżyc rozświetla mrok nocy
Swą jasną poświatą
Gwiazdy mrugają do siebie
Pijane szczęściem
Zakochanych
Wpatrzonych w siebie
Siedzących na ławeczce

Miłość to miłość, choć czasem
cień rzuca,
Więc ludzi "porządnych" rodziców
zasmuca.
Mówią, że występna, inni zwą
ją chorą,
LGBT to ludzie,
a nie film Barei
- "Brunet Wieczorową Porą".