Żadnej chwili nie chciałabym powtórzyć, ani dobrej, ani złej... Właśnie to ją czyni piękną, że zdarzyła się tylko raz...

Dość niedawno rozprawialiśmy z kolegą na temat Kościoła. Nasz dialog wyglądał tak:
- Chodzę do Kościoła, bo rodzice mi każą. Nie wierzę w Boga...
- Dlaczego nie wierzysz?
- A dlaczego Ty wierzysz? Widziałaś Go kiedyś? Słyszałaś?
- Nie...
- No więc czemu jesteś Katoliczką?
- Bo właśnie dlatego Katolicyzm nazywa się wiarą, a nie wiedzą. Widziałeś swój pokój?
- Tak.
- Wierzysz w to, że jest tam łóżko?
- Ja to wiem...
- Właśnie, a Katolicy nie wiedzą, czy Bóg istnieje, lecz pokładają w to nadzieję, dlatego jest to Nasza wiara...

Trudno nam jest ujrzeć, jak wiele otrzymaliśmy od Boga..., lecz u każdego nadchodzi taki moment, że zauważa, jak wiele sam zaprzepaścił...
Jest taka chwila, że wszystko staje przed oczyma, całe nasze życie, niestety wtedy jest już często za późno, na zmienienie czegokolwiek. Ten moment, w którym doceniamy, co zyskaliśmy w życiu, zbyt często jest nazywany śmiercią...