Nad przepaścią stoi człowiek niewielki,
Myśli niszczy, zrzuca grzechy, prawdy
Próbuje ratować, trochę się boi
Siebie, grzechów, gwiazd, Ciebie,
Walczy z resztą wspomnień,
Nie umie, wciąż upada,
Nieustannie przegrywa,
Rzuca się, spada

Ulice gasną,
Drzewa milkną,
Niebo w dal ucieka,
Mgła całość osłania,
Stoisz w miejscu... kochasz.

Gubię się w okurzonych chwilach,
Zamęt sieję wśród prawd niewielu,
Znikam wśród zgiełku słów nieuchronionych,
Twarz twa zamglona widnieje,
Gdzie jesteś?

Jesteśmy niszczącymi się duszami w ciałach zniszczonych,
Jesteśmy wypalającymi się gwiazdami na umierającym niebie,
Jesteśmy niczym we wszystkim.