Cytaty Khalil Gibran

Dobrze jest dawać, kiedy o to proszą, ale jeszcze lepiej dawać tym, co nie proszą, pojmując ich pragnienie.

Czymże jest śmierć? To nagość nasza wiatrem smagana i znikająca w promieniach słońca.

(...)kto może bez smutku opuścić swoje cierpienie
i swoją samotność?

[...] być zrozumianym, to być poniżonym, a być pojętym to tylko osiągnąć pełnię, i jak dojrzały owoc wpaść w czyjeś ręce.

Zeszłej nocy wymyśliłem nową przyjemność i gdy wypróbowałem ją po raz pierwszy, anioł i diabeł rzucili się pędem w stronę mojego domu. Spotkali się na progu i wszczęli bójkę o moją świeżo wymyśloną przyjemność. Jeden krzyczał: „To grzech!”, drugi zaś: „To cnota!”.

Dlaczego tu jestem, Boże zagubionych dusz, Boże sam zagubiony pośród innych bogów?

[...] pamięć jest jak liść jesienny, co zaszeleści przez chwilę na wietrze i znowu uśnie.

Bowiem ci, którzy nas rozumieją, biorą w niewolę część nas samych.

Przyjacielu mój, nie jesteś moim przyjacielem, lecz cóż robić, byś to pojął? Moja droga nie jest twoją drogą, choć wędrujemy nią razem - ramię w ramię.

Przyjacielu mój, nie jestem tym na kogo wyglądam. To co widać jest tylko przebraniem - misternie utkaną szatą chroniącą mnie przed twoimi pytaniami, a ciebie od mojej nieuwagi.

[...] w szaleństwie moim odnalazłem zarazem i wolność i bezpieczeństwo. Wolność samotności i bezpieczeństwo niezrozumienia.

Widziałem wczoraj kobietę siedzącą między dwoma mężczyznami na marmurowych schodach świątyni.
Z jednej strony twarz jej była całkiem blada, z drugiej zarumieniona.

Pewnego dnia Oko powiedziało: „Tam, za dolinami, widzę górę spowitą błękitną mgłą. Czyż to nie piękne?” Ucho natężyło słuch i po chwili rzekło: „O jaką górę chodzi? Wcale jej nie słyszę”. Na to przemówiła Ręka: „Na próżno próbuję ją wyczuć i dotknąć. Nie znajduję żadnej góry”. Wtedy wtrącił się Nos: „A gdzie ta góra, w ogóle jej nie czuję”. Oko popatrzyło w drugą stroną, a reszta zaczęła rozprawiać o jego dziwacznych ułudach. W końcu stwierdzono zgodnie: „Coś chyba jest nie najlepiej z tym Okiem”.

Zagadnąłem kiedyś stracha na wróble: "Nie męczy cię stać tak samotnie na odludnym polu?". A on na to : "Radość straszenia jest tak silna i trwała, że nigdy się nią nie nudzę". Powiedziałem mu po chwili zastanowienia : "Prawdę mówisz, ja także zaznałem niegdyś takiej radości". "Jedynie ci, którzy wypchani są słomą, mogą jej dostąpić" - odrzekł mi na to. Odszedłem, sam nie wiedząc czy pochwalił mnie, czy też zganił. Upłynął rok, podczas którego strach na wróble stał się filozofem. Gdy znów go mijałem, zobaczyłem dwie wrony budujące gniazdo pod jego kapeluszem.