Piękno to życie, gdy odsłoni swą najświętszą twarz.
Lecz myśmy sami tym życiem i my zasłoną.
Piękno to wieczność, co siebie sama w zwierciadle ogląda.
Lecz myśmy sami wiecznością i my - zwierciadłem.

Dziwne, że pożądanie określonych przyjemności jest częścią mego cierpienia.

Dobrze jest dawać, kiedy o to proszą, ale jeszcze lepiej dawać tym, co nie proszą, pojmując ich pragnienie.

Czymże jest śmierć? To nagość nasza wiatrem smagana i znikająca w promieniach słońca.

(...)kto może bez smutku opuścić swoje cierpienie
i swoją samotność?

[...] być zrozumianym, to być poniżonym, a być pojętym to tylko osiągnąć pełnię, i jak dojrzały owoc wpaść w czyjeś ręce.

Zeszłej nocy wymyśliłem nową przyjemność i gdy wypróbowałem ją po raz pierwszy, anioł i diabeł rzucili się pędem w stronę mojego domu. Spotkali się na progu i wszczęli bójkę o moją świeżo wymyśloną przyjemność. Jeden krzyczał: „To grzech!”, drugi zaś: „To cnota!”.

Dlaczego tu jestem, Boże zagubionych dusz, Boże sam zagubiony pośród innych bogów?

[...] pamięć jest jak liść jesienny, co zaszeleści przez chwilę na wietrze i znowu uśnie.

Bowiem ci, którzy nas rozumieją, biorą w niewolę część nas samych.

Przyjacielu mój, nie jesteś moim przyjacielem, lecz cóż robić, byś to pojął? Moja droga nie jest twoją drogą, choć wędrujemy nią razem - ramię w ramię.

Przyjacielu mój, nie jestem tym na kogo wyglądam. To co widać jest tylko przebraniem - misternie utkaną szatą chroniącą mnie przed twoimi pytaniami, a ciebie od mojej nieuwagi.

[...] w szaleństwie moim odnalazłem zarazem i wolność i bezpieczeństwo. Wolność samotności i bezpieczeństwo niezrozumienia.