Współzawodnictwo zaś przenika ze swej płaszczyzny ekonomicznej na wszystkie inne formy działalności ludzkiej, znajdując swoje odbicie w miłości, w kontaktach towarzyskich i zabawie. Stanowi ono wobec tego problem dla każdego członka naszej kultury(...).

Ustawiwszy się na piedestale, jeszcze gorzej tolerujemy swoje prawdziwe ja i zaczynamy się na nie wściekać, pogardzać sobą i męczyć się w jarzmie naszych niemożliwych do wypełnienia oczekiwań.

Zahamowanie będące skutkiem dążeń neurotycznych należą najczęściej do rozległych. Dla jasności obrazu porównajmy neurotyka i linoskoczka. Linoskoczek, chcąc przejść bezpiecznie po linie, nie może w żadnym wypadku spoglądać ani w lewo, ani w prawo, i musi koncentrować całą uwagę na każdym kolejnym kroku. W takim wypadku nie powiemy, że występują u niego zahamowania, by patrzeć na boki, ponieważ linoskoczek dobrze zdaje sobie sprawę, jakie to niebezpieczne, i świadomie tego unika. Osoba znajdująca się w szponach dążenia neurotycznego także musi starać się za wszelką cenę nie zboczyć z wytyczonego kursu, ale na tym polega zasadnicza różnica: w jej wypadku jest to działanie nieświadome. To właśnie silne zahamowania powodują, że ani o jotę nie zmienia kursu.

Neurotyczna struktura charakteru pozostaje z zasady sztywna, będąc równocześnie krucha i podatna na zranienie, ponieważ ma wiele słabych punktów, takich jak uleganie pozorom, oszukiwanie siebie i złudzenia.