Kiedy jest się przykutym do łóżka, szpitalny pokój zamienia się w kabinę statku kosmicznego […]. Człowiek tkwi w innym porządku, wkracza się w inne cykle, niczym astronauta, który mimo wszystko nadal widziałby drzewa za oknem, przesuwające się chmury, pomarańczowy dźwig […].

[…] miłość domaga się ulicy, domaga się wiatru, nie potrafi umierać w samotności.

[…] są tacy, którzy chodzą spowiadać się do kościoła, są tacy, którzy piszą niekończące się listy, oraz tacy, którzy udają, że z osobistych przeżyć tkają jakąś opowieść albo opowiadanie.

[…] kiedy do mnie mówisz, to jest tak, jakbyś się czesała albo malowała, zawsze sama, a ja twoje lustro […], twoje echo […].

[…] przyjemność płynąca z ignorowania świata, do którego tak naprawdę nie należeliśmy, nadzieja, że wymyślimy sobie inny, bez pośpiechu, ale pełen napięć i nerwowości, zawirowań i nieoczekiwanych świąt.

[...] słuchał go z równą uwagą, z jaką się wącha pospolitą wodę kolońską.

[...] przysiadał się do niego, szukając jakiegoś słowa, jednego z tych, do wypowiedzenia którego jeden człowiek inspiruje drugiego, żeby potem samemu je usłyszeć na pocieszenie.

[…] on nigdy nie kontrolował swoich nerwów tak jak ty. Nie powinieneś być muzykiem, […]; ludzkość straciła w tobie wielkiego inżyniera albo mordercę…

- Opowiedz mi, jak to robi Osip - mruczał Oliveira przyciskając jej usta do swoich. - Prędko, bo mi krew uderza do głowy, dłużej tak nie mogę, to nie do wytrzymania.
- Bardzo dobrze - powiedziała, przygryzając mu wargę - dużo lepiej od ciebie i o wiele częściej...
- A wydęga ci murtę? Tylko mi nie kłam. Naprawdę ci ją wydęga?
- Jeszcze jak! Na wszystkie strony. Czasami aż za długo. Nie masz pojęcia, co za cudowne uczucie.
- A kładzie ci plinki między argusty?
- Bez przerwy. A potem wzajemnie tropikamy marcyny, aż on krzyczy, że ma dosyć, ja też już nie mogę dłużej, musimy się spieszyć, rozumiesz. Chociaż ty tego nigdy nie zrozumiesz, masz o wiele za mało gunfii.

Skąd tu wiedzieć, jak mogło było zakończyć się coś, co nie miało początku, co ukazało się od środka i znikło bez określonego kształtu, rozpływając się na skraju innej mgły?

„Chyba nigdy nikogo nie odrzuciłam naprawdę. Po prostu ludzie pozostawali gdzieś poza mną i tyle”.

Famom zdarzają się nader wspaniałomyślne gesty, na przykład: gdy fama spotyka biedną upadłą nadzieję u stóp palmy kokosowej, zabiera ją do automobilu, wiezie do siebie, forsownie ją odżywia i dostarcza rozrywek tak długo, aż nadzieja nabierze sił i odważy się po raz drugi wdrapać na palmę kokosową. To wykonawszy fama czuje się bardzo szlachetny i rzeczywiście jest szlachetny, tyle że nie przychodzi mu do głowy, że za parę dni nadzieja znów będzie leżała u stóp palmy. Podczas gdy nadzieja znów leży u stóp palmy, fama w swoim klubie czuje się bardzo szlachetny wspominając, jak to pomógł upadłej nadziei.

Wychodząc z Luna Parku, kronopio widzi,
że jego zegarek się spóźnia, że jego zegarek się spóźnia, że jego zegarek.
Smutek kronopia wobec tłumu fam
idących w górę ulicą Corrientes o godzinie jedenastej dwadzieścia,
podczas gdy on, przedmiot zielony i wilgotny, idzie o jedenastej piętnaście.

Dla roweru, stworzenia łagodnego i o potulnym sposobie bycia, obecność napisów zakazujących mu przekraczania pięknych oszklonych drzwi jest upokorzeniem i zniewagą. [...] we wszystkich bez wyjątku krajach świata zabrania się wprowadzania rowerów. Niektórzy dodają „i psów”, co potęguje tak w rowerach, jak i w psach ich kompleksy niższości.