Co innego muzyka, która wywołuje emocje, a co innego emocje, które pretendują do tytułu muzyki.

Dojrzałość - jeżeli coś takiego istnieje - w ostatecznym sensie jest hipokryzją.

Wszystko się powtarza. Dopasowujemy się do zużytych formułek, uczymy się jak idioci już dawno wykutych ról.

Ciężko było przestać wierzyć, że kwiat może być piękny bez celu, ciężko przyjąć, że można tańczyć w ciemnościach.

Wspomnienia mają tylko urozmaicać mało interesujące części przeszłości.

[...] człowiek to zawsze więcej niż człowiek i zawsze mniej niż człowiek [...].

[...] pozytywne uczucia tworzą złą literaturę [...]. Szczęście nie nadaje się do tłumaczenia [...].

Jakież to męczące ciągle być sobą! Wręcz niedopuszczalne!

Jest dla mnie męczarnią, gdy nie czuję w sobie wewnętrznej harmonii.

Zadowalamy się byle czym. Jeżeli przyjaciele dobrze się porozumiewają, jeżeli kochankowie dobrze się porozumiewają, jeżeli rodziny dobrze się porozumiewają - uważamy to za harmonijne pożycie. Złudzenie, bracie, lusterko do wabienia skowronków. Nieraz czuję, że istnieje większe porozumienie pomiędzy dwojgiem ludzi lejących się po łbach niż między tymi, którzy patrzą na to z zewnątrz.

Prawdziwa odmienność, zrobiona z najdelikatniejszych zbliżeń, z cudownych dostrojeń się do świata, nie może spełniać się jednostronnie: wyciągniętej ręce musi odpowiadać jakaś inna, z zewnątrz, skądinąd.

Obawiam się tego rajfurstwa atramentu i słów, tego morza języków liżących dupę świata.

Kiedyśmy się rozstali, byliśmy jak dwoje dzieci, które gwałtownie zaprzyjaźniły się na jakichś imieninach i teraz patrzą na siebie, podczas gdy rodzice odciągają je za ręce, i jest w tym jakiś słodki ból i jakaś nadzieja, i już się wie, że jedno ma na imię Tony, a drugie Lulu, i to wystarcza, żeby serduszko było jak poziomka i...