Człowiek za każdym razem myśli, że coś wytłumaczy, i tylko brnie dalej.

Rzeczość jest nieprzyjemnym stwierdzeniem, że dokładnie tam, gdzie się kończy nasza zarozumiałość, zaczyna się nasza pokuta.

W miarę upływu czasu będę czuł coraz mniej, wspominał coraz więcej, ale czymże jest wspomnienie, jeśli nie językiem uczuć, słownikiem twarzy i dni, i zapachów, które powtarzają się jak czasowniki i przymiotniki w przemówieniu, ukradkiem przemykając się poza samą rzecz, aż do czystej teraźniejszości

[...] dlaczego to wszystko? Skąd to można wiedzieć! Mam wrażenie, że ani ty, ani ja nie byliśmy specjalnie winni. Nie jesteśmy dorośli, [...]. To jest cnota, za którą drogo się płaci. Jak dzieci skończą zabawę, zawsze drą się za włosy.

Tak, czasem się cierpi, ale jest to jedyne przyzwoite wyjście.

I tak właśnie ci, którzy oświecają nas, sami są ślepcami.

Wystarczy pomyśleć, ile się zmienia, jeżeli zejdzie się z chodnika i zrobi trzy kroki po jezdni...

Słowa [...] uwielbiają, jak je wyciągnąć z szafy i oprowadzać po pokoju.

W imię dawnych czasów robi się największe głupstwa w teraźniejszych.

Och, miłości moja, tęsknię za tobą, tę tęsknotę jak ból czuję w skórze, w gardle, z każdym oddechem mam uczucie, jakbym wdychał pustkę w piersi, w których już cię nie ma.

[...] honor, który w każdym zdaniu traci honor, to coś jak gdyby burdel dziewic, gdyby to było możliwe.

[...] nie zdobywa się fortec, uciekając przed nieprzyjacielem.