Żądzę sławy, warowanej naszą wspólną przysięgą, zasypał grób: masowy dół bez mogiły. Krew łagodnie zmyła z twarzy twoje imię.

Bądź ze mną. Cierpliwie, zawzięcie. Długo, najdłużej. Tak czekałem, że wiem to na pewno: ból wyboli nareszcie, znuży się i zmęczy i stanie się bez cierni – niedotkięciem róży