Kiedyś sądziłam, że siła charakteru polega na tym, żeby być coraz to twardszym, wyrobić w sobie zawiły system ochronny, który pomaga nam pogodzić się z rzeczywistością. Ale wszystkie metody kształtowania charakteru wylatują przez okno, kiedy odkryjesz, że nie ma już żadnych prawd... a przynajmniej ty już żadnych nie dostrzegasz.

Ile mamy naprawdę pięknych wspomnień? Tych najistotniejszych, które nas określają i pomagają nam być tym, kim jesteśmy?

Chciałbym, żeby wszystko zatrzymało się właśnie teraz i już nigdy, przenigdy się nie zmieniło. Tak jak zdjęcie, które nosi się w portfelu.

Kobiety potrafią jednym spojrzeniem wstrząsnąć całym życiem mężczyzny.

Czasami kocha się innych za coś, czego oni sami nie są świadomi.

Nawet w tych przyjaźniach, które uważałem za najbliższe, o pewnych rzeczach się nie mówiło. Choćby nie wiem jak płynnie człowiek władał językiem, zdarzają się sytuacje, w których nijak nie może wyrazić tego, co chce powiedzieć.

Ten dzień był tak szalony, że jeszcze jedno wariactwo miałoby nawet sens.

[...] jeśli się uśmiechniesz, mogę oddychać; jeśli się roześmiejesz, mam dość pokarmu, aby przetrwać następne kilka dni.

Śpiączka to miły stan. Dobrze w niego zapaść, kiedy nie można się zdecydować: żyć czy umierać.

Śmierć jest minimum. Minimum wszystkiego. Podczas tych godzin, gdy jesteś tak blisko drugiej osoby, z dwojga niemal stajecie się jednym... Minimum... Miłość jest śmiercią: śmiercią odrębności, śmiercią dystansu, śmiercią czasu. W trzymaniu się z dziewczyną za ręce najpiękniejsze jest to, że po chwili zapominasz, która ręka jest Twoja. Zapominasz, że są dwie, nie jedna.

Tak drobne proustowskie wspomnienie, które łatwo ucieka, a tak bardzo cieszy przypadkiem odnalezione.

Wspomnienie pysznej kanapki, którą zjadłaś na śniadanie cztery godziny temu, nie umniejszy głodu, który dopadnie Cię cztery godziny później. Przeciwnie, jeszcze go zaostrzy.

Umarli promieniują. Wciąż nie wiem czemu, ale tak jest. Dużo w tym miłości, ciepła, przyjaźni, same dobre rzeczy, plus to, co mamy - albo raczej - co nas przepełnia - to łagodne światło. Nie można się nie uśmiechnąć, gdy dostrzegasz podobieństwo między sobą a robaczkiem świętojańskim.