Martwiąc się na zapas, człowiek wypełnia przyszłość lękiem, żeby nie było w niej miejsca na odkrycie, kim jest ta tajemnicza, nieznana osoba – on sam.

Prawdziwa miłość do drugiego człowieka nie polega na przywiązaniu do wymyślonej wizji, która istnieje tylko w naszej wyobraźni. Nie zabiegamy też o to, żeby przedstawić drugiemu człowiekowi swój idealny obraz, który mógłby pokochać, ani nie oczekujemy, że będziemy za naszą miłość podziwiani. Dialogują nasze wnętrza, a nie sztucznie stworzone fasady.

Strata i rozczarowanie są nieodłącznym elementem każdej relacji międzyludzkiej. Każdy z nas chce czegoś od swoich najbliższych. Jednak oni mają tylko trzy możliwości: mogą od razu dać nam to, czego chcemy, odłożyć to na później lub nas rozczarować. Nie mogą zawsze pragnąć tego samego, co my. A nawet jeśli chcieliby spełnić nasze życzenia, mogą nie mieć takiej możliwości. Konflikt między pragnieniem a rzeczywistością jest wpisany w ludzką egzystencję. Unikamy tego konfliktu i bólu życia, stosując mechanizmy obronne, a to z kolei przynosi nam cierpienie. Zamiast stawić czoła rzeczywistości uciekamy od niej, niezdolni już do tego, by sobie z nią skutecznie poradzić. To dlatego Budda powiedział, że nasze pragnienia są źródłem cierpienia. Dzieje się tak, kiedy pragniemy czegoś, czego nie możemy dostać lub co w realnym świecie w ogóle nie istnieje. Po skonfrontowaniu pragnień z rzeczywistością uświadamiamy sobie, że ludzie nie zawsze chcą tego, czego my chcemy, nie zawsze mogą nam to dać, a w ogóle nasza fantazja i świat wokół nas to dwie różne rzeczy.

Gdy prawda wydaje się zbyt trudna, by ją znieść, uciekamy od niej w kłamstwa. Robimy to na tyle odruchowo, że nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy. Kłamiemy, choć nie mieliśmy takiego zamiaru. Może i początkowo kłamstwa ratują nam życie, ale niestety, z czasem okazują się szkodliwe. Sprawiają, że cierpimy coraz bardziej.

Słów nie można oddzielić od ich znaczeń, a wypowiedzi pozbawić konsekwencji.

Czym jest miłość? Niektórzy sprowadzają ją do popędu seksualnego, egoistycznego poszukiwania własnej przyjemności albo chwili emocjonalnego uniesienia.
Jednak jeśli stwierdzimy, że tylko popęd seksualny jest prawdziwy, miłość będziemy musieli uznać za nierzeczywistą. Skoro miłość nie istnieje, całe piękno i dobro, jakie widzimy w ukochanych, to tylko projekcja. Czy tak jest? Czy ukochanych wybiera się jak produkty w supermarkecie? Gdyby tak było, rozglądalibyśmy się za najlepszą okazją, najkorzystniejszą relacją jakości do ceny, najbardziej interesującym zestawem cech, a potem po prostu sięgalibyśmy na półkę po upatrzony towar. Kupowanie przedmiotu to jednak zupełnie co innego niż kochanie człowieka. Spotykamy kogoś i nagle pociąga nas w nim coś nienazwanego, coś, czego nie umiemy nawet opisać, choć doświadczenie jest niezwykle potężne. Fascynuje nas i zachwyca fakt, że drugi człowiek jest inny, odrębny, nieznany... I wtedy właśnie orientujemy się, że jesteśmy zakochani.

Jeśli zdecydujemy się nie uciekać od prawdziwego życia, zaczynamy doświadczać własnych uczuć. Na początku zawsze pojawia się niepokój. Nie powinniśmy się go bać. To dziwne, ale niepokój jest niczym drogowskaz. Zamiast odeń uciekać, trzeba za nim podążyć. Zapuścić się w rejony, które budzą nasz strach. Spenetrować je, zgłębić i poznać.

Nie uciekajmy od samych siebie, bo nie jesteśmy miejscem, które można opuścić, ani rzeczą którą można przerobić.