Kiedy terapeuta prowadzi nas ku temu, byśmy odważyli się dostrzec, że obwiniamy innych o własne wady, przeżywamy trudny czas. Musimy zmierzyć się z prawdą o nas samych, a to potrafi być bardzo bolesne. Ale kiedy zdobędziemy się na to, żeby spojrzeć na swoje odbicie w osobie, z którą „coś jest nie tak”, i zaakceptujemy to, co widzimy – poczujemy się tak, jakbyśmy nareszcie wracali do domu. Uczucia wzbudzane w nas przez ludzi, z którymi „coś jest nie tak”, to te uczucia, które przypisywaliśmy im w naszych wyobrażeniach. Mamy dwa wyjścia - albo będziemy się upierać, że z innymi „coś jest nie tak”, żeby tylko nie widzieć prawdy o nas samych, albo dzięki tym ludziom przyjmiemy z powrotem samych siebie, takich, jacy naprawdę jesteśmy.

Jeśli unikamy uczuć, pogrążając się w samokrytycznych myślach, popadamy w depresję. Kiedy używamy mechanizmów obronnych, by unikać rzeczywistości i uczuć, tracimy kontakt z życiem i z samym sobą. Gdy odwracamy się od uczuć poprzez zachowania unikające, nasze związki się rozpadają. Okazuje się, że Budda miał rację. To mechanizmy obronne, czyli nasz opór wobec rzeczywistości, prowadzą do powstania objawów i problemów, z którymi chodzimy do terapeuty.

Jako dzieci uczymy się ukrywać wewnętrzne życie, jeśli jest to jedyny sposób, by zapewnić sobie bliskość rodzica, który nie potrafi zaakceptować prawdy. Kiedy mówimy otwarcie o własnych uczuciach, dzielimy się prawdą na temat tego, czego doświadczamy w danej chwili. Jeżeli któreś z rodziców denerwuje się albo niepokoi, gdy dziecko wyraża swoje uczucia, ono uczy się, że należy te uczucia ukrywać, bo tylko wtedy relacja z rodzicami pozostaje bliska, serdeczna i spokojna. […] Problem w tym, że uczucia nie znikają tylko dlatego, że je skrywamy.

Rzadko uciekamy przed problemami, które zagrażają nam od zewnątrz. Najczęściej do ucieczki skłaniają nas własne uczucia. Tyle, że nie zdajemy sobie z tego sprawy. Kiedy się boimy jesteśmy przekonani, że źródłem lęku jest jakiś zewnętrzny problem. Bywa, że sięgamy po „lekarstwo geograficzne”, ale od własnego życia uciec nie jesteśmy w stanie. Gdziekolwiek byśmy pojechali, uczucia będą nam towarzyszyć jak cień. Uciekamy przed tym co w nas samych woła o miłość. Łatwiej jest uciekać niż wrzucić na luz, zatrzymać się, spojrzeć w siebie i pozwolić naszym własnym uczuciom, by nas przemieniły.

Nigdy nie wolno nam poddawać się dewaluacji, [...]. Poddajemy się wyłącznie prawdzie, nigdy kłamstwu. A dewaluacja jest kłamstwem, które ktoś próbuje nam wcisnąć.

Nie musimy liczyć się z mechanizmem dewaluacji, poddawać się mu ani z nim dyskutować. Jeśli ktoś stosuje wobec nas dewaluację, stawiamy mocne granice. Naszą wzajemną relację trzeba ochronić, nie dopuścić do tego, żeby zamieniono ją w latrynę. Jeśli pozwolimy, by nas dewaluowano, staniemy się wspólnikami osoby stosującej ten mechanizm, ba, popchniemy ją do zbrodni, którą jest zabicie relacji.

Dewaluacja, a więc odmówienie komuś wszelkiej wartości, nie jest wglądem, tylko usterką myślenia. Nie my jesteśmy beznadziejni i do niczego; to dewaluacja jest bezwartościowa. Mało tego. Dewaluacja, o ironio, ukazuje naszą wartość – osoba stosująca ten mechanizm zazdrości nam czegoś i nie jest w stanie tego od nas przyjąć. Dewaluacja wyniszcza wszelkie zdrowe relacje międzyludzkie.

Chcemy, żeby ludzie się zmienili. Czekamy, by życie się odmieniło i dostosowało do naszych oczekiwań. Owszem, ludzie się zmieniają, a życie płynie. Tyle że nie dzieje się to pod nasze dyktando. Gdy przekonujemy się o tym, możemy zrezygnować ze snucia fantazji i pozwolić, żeby nasze złudzenia się rozwiały, albo rozpaczliwie się ich uczepić. Chwila, gdy złudzenie pryska, obnażając rzeczywistość, zawsze jest bolesna.

Potrzeba siły, żeby znieść stratę własnych marzeń. Potrzeba siły, żeby nie odwrócić wzroku i nie rzucić się do ucieczki, kiedy ogień prawdy pożera fałsz.

Martwiąc się na zapas, człowiek wypełnia przyszłość lękiem, żeby nie było w niej miejsca na odkrycie, kim jest ta tajemnicza, nieznana osoba – on sam.

Prawdziwa miłość do drugiego człowieka nie polega na przywiązaniu do wymyślonej wizji, która istnieje tylko w naszej wyobraźni. Nie zabiegamy też o to, żeby przedstawić drugiemu człowiekowi swój idealny obraz, który mógłby pokochać, ani nie oczekujemy, że będziemy za naszą miłość podziwiani. Dialogują nasze wnętrza, a nie sztucznie stworzone fasady.

Strata i rozczarowanie są nieodłącznym elementem każdej relacji międzyludzkiej. Każdy z nas chce czegoś od swoich najbliższych. Jednak oni mają tylko trzy możliwości: mogą od razu dać nam to, czego chcemy, odłożyć to na później lub nas rozczarować. Nie mogą zawsze pragnąć tego samego, co my. A nawet jeśli chcieliby spełnić nasze życzenia, mogą nie mieć takiej możliwości. Konflikt między pragnieniem a rzeczywistością jest wpisany w ludzką egzystencję. Unikamy tego konfliktu i bólu życia, stosując mechanizmy obronne, a to z kolei przynosi nam cierpienie. Zamiast stawić czoła rzeczywistości uciekamy od niej, niezdolni już do tego, by sobie z nią skutecznie poradzić. To dlatego Budda powiedział, że nasze pragnienia są źródłem cierpienia. Dzieje się tak, kiedy pragniemy czegoś, czego nie możemy dostać lub co w realnym świecie w ogóle nie istnieje. Po skonfrontowaniu pragnień z rzeczywistością uświadamiamy sobie, że ludzie nie zawsze chcą tego, czego my chcemy, nie zawsze mogą nam to dać, a w ogóle nasza fantazja i świat wokół nas to dwie różne rzeczy.

Gdy prawda wydaje się zbyt trudna, by ją znieść, uciekamy od niej w kłamstwa. Robimy to na tyle odruchowo, że nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy. Kłamiemy, choć nie mieliśmy takiego zamiaru. Może i początkowo kłamstwa ratują nam życie, ale niestety, z czasem okazują się szkodliwe. Sprawiają, że cierpimy coraz bardziej.

Słów nie można oddzielić od ich znaczeń, a wypowiedzi pozbawić konsekwencji.

Czym jest miłość? Niektórzy sprowadzają ją do popędu seksualnego, egoistycznego poszukiwania własnej przyjemności albo chwili emocjonalnego uniesienia.
Jednak jeśli stwierdzimy, że tylko popęd seksualny jest prawdziwy, miłość będziemy musieli uznać za nierzeczywistą. Skoro miłość nie istnieje, całe piękno i dobro, jakie widzimy w ukochanych, to tylko projekcja. Czy tak jest? Czy ukochanych wybiera się jak produkty w supermarkecie? Gdyby tak było, rozglądalibyśmy się za najlepszą okazją, najkorzystniejszą relacją jakości do ceny, najbardziej interesującym zestawem cech, a potem po prostu sięgalibyśmy na półkę po upatrzony towar. Kupowanie przedmiotu to jednak zupełnie co innego niż kochanie człowieka. Spotykamy kogoś i nagle pociąga nas w nim coś nienazwanego, coś, czego nie umiemy nawet opisać, choć doświadczenie jest niezwykle potężne. Fascynuje nas i zachwyca fakt, że drugi człowiek jest inny, odrębny, nieznany... I wtedy właśnie orientujemy się, że jesteśmy zakochani.

Jeśli zdecydujemy się nie uciekać od prawdziwego życia, zaczynamy doświadczać własnych uczuć. Na początku zawsze pojawia się niepokój. Nie powinniśmy się go bać. To dziwne, ale niepokój jest niczym drogowskaz. Zamiast odeń uciekać, trzeba za nim podążyć. Zapuścić się w rejony, które budzą nasz strach. Spenetrować je, zgłębić i poznać.