Podobno półbogiem jest człowiek? I cóż stąd, gdy sił mu nie staje w chwili, kiedy potrzebuje ich najbardziej. Cóż mu stąd, jeśli zarówno wśród wzlotu najwyższej radości, jak i wśród pognębienia najsroższego bólu, musi powracać do onej człowieczej normy, do poziomu onej jałowej, tępej i zimnej świadomości i nie może, chociaż pragnie i tęskni zatonąć w toniach nieskończoności!

Biada temu, kto nadużywa przewagi, jaką nad sercem drugiego posiada, w tym celu, by pozbawić go radości, kiełkującej na dnie jego serca.

Jest to pewnikiem, że tylko miłość czyni człowieka potrzebnym na świecie.

Jest to pewnikiem, że tylko miłość czyni człowieka potrzebnym na świecie.

Ale serce to teraz zamarło, nie płyną już z niego żadne zachwyty; oczy moje są suche, a myśli moje, nie obmywane już orzeźwiającymi łzami (...) Cierpię wiele, bo straciłem to, co myło życia mego jedyną rozkoszą, świętą, ożywczą siłą, którą zawsze tworzyłem wokoło siebie.

Ten, któremu się zda koniecznym oddalić od tak zwanego tłumu, by być szanowanym, jest równie godzien nagany jak tchórz, który ukrywa się przed swoim wrogiem bojąc się mu ulec.

Nie, serce me nie jest tak zepsute! Słabe, dość słabe! A czyż to nie zepsucie?

Nie wszystko godne pożądania jest osiągalne, nie wszystko godne poznania dostępne poznaniu.

Pewnym swojej wiedzy jest się tylko wtedy, kiedy się wie mało; razem z wiedzą rosną wątpliwości.