Letnie miesiące, myślę, są jak nieświadomość zbiorowa. Wszyscy pamiętamy melodię piosenki, którą śpiewał obwoźny lodziarz. Każdy dobrze wie, jak to jest oparzyć gołe uda na zjeżdżalni rozgrzanej słońcem niczym nóż w ogniu. Nie ma takiego człowieka, który w letni wieczór nie leżał w trawie na wznak, z zamkniętymi oczami, czując krew pulsującą pod powiekami i nie myślał tylko o tym, żeby ten dzień był choć troszeczkę dłuższy niż poprzedni.

Kiedy kogoś kochasz, to wymawiasz jego imię zupełnie inaczej. Słychać, że w twoich ustach jest bezpieczne.

Patrick rumieni się gwałtownie, co sprawia, że jego oczy nabierają jeszcze intensywniejszego odcienia błękitu. W dzieciństwie mu dokuczałam z powodu koloru oczu. Gdy mieliśmy mniej wiecej tyle lat co teraz Rachel, zdołałam go przekonać, że są niebieskie, ponieważ w głowie zamiast mózgu ma jedynie pustą przestrzeń i chmury.