Ruszył ramionami niechętnie, porównał swój rysunek z modelem i nagle odczuł wstrząs. W umyśle jego jasnym blaskiem rozbłysła świadomość zmiany, jaka zaszła w jego egzystencji w ciągu ostatnich dwóch lat. Stopniowo, jakby etapami czy może piętrami, przebył olbrzymią drogę! Już nie jest uważany za niedorozwiniętego idiotę, zakałę pracowni, niewydarzonego półgłówka, któremu się nic nie udaje! Przeciwnie, oto zespół współpracowników patrzy na niego z szacunkiem, z nadzieją, z życzliwym podziwem, od niego oczekuje się dostarczenia pożytecznych atrakcji... Cokolwiek uczyni, wszystko wydaje się teraz cenne, ciekawe, przydatne...

Gdyby pod stołem szczekał Lesio, wstrząs byłby niewątpliwie mniejszy. Działalność Janusza niezbicie wskazywała, że to coś jest zaraźliwe, rozszerza się nieubłaganie i wbrew wszelkim sukcesom i osiągnięciom nie ominie nikogo...

Od chwili ogłoszenia wyników konkursu kierownik pracowni zaniechał zamiaru odwiedzenia psychiatry. Radosny wstrząs wydał mu się najzupełniej wystarczającym antidotum na ewentualne zaburzenia umysłowe, wynikłe zmienionych udręk i zmartwień. Atmosfera w pracowni uległa jakby oczyszczeniu, rozradowany personel nabrał nowych sił, odzyskał zdrowie i nie wykazywał żadnych odchyleń od normy. Nawet Lesio zachowywał się w sposób powszechnie przyjęty, aczkolwiek w jego wypadku nieprawidłowości byłyby dopuszczalne i uzasadnione. Artystyczna natura ma swoje wymagania.

Odegra wszystko i w aureoli chwały stanie przed tamtymi, którzy go tak nie doceniali! Rzuci im pod nogi tę, tak po męsku zdobytą, fortunę! Co tam nędzne toto – lotki, w toto-lotka byle łachmyta potrafi grać! a w szpony hazardu oddał się tylko on jeden i oto proszę, z jakim skutkiem! Rzuci im więcej, niż oczekiwali, im wszystkim i jej!... Barbarze!...