[…] fakty mają wyższość nad intuicją. Intuicja to jedynie suma przesłanek, które może pokonać jeden miażdżący fakt.

Wszyscy zachowujemy się notorycznie. Jesteśmy notorycznymi podrywaczami, złodziejami, pijakami i zabójcami. Powtarzamy swoje grzechy i liczymy na wybaczenie - Boga, innych ludzi albo przynajmniej własne.

[…] zdjęcia nie są prawdziwe. Te, które wiesza się na ścianie, to pojedyncze zdania wyrwane z takiego życia, jakiego by się pragnęło. Mówią więcej o człowieku, który je powiesił, niż o tym, co się widzi na zdjęciu.

[...] my, ludzie, z definicji jesteśmy nic niewiedzącymi głupcami i dlatego nie powinniśmy pisać na kamieniu ani na skórze, tylko posługiwać się farbami wodnymi. Potrzebna nam jest możliwość zatarcia przeszłości. Zapomnienia, kim byliśmy.

Ludzie są skłonni zrobić niesamowicie dużo, jeżeli zdoła się wzbudzić w nich uczucie, że zostali wybrani.

- Dlaczego adwokaci zawsze prezentują się jako błędni rycerze sprawiedliwości? […]
- Są niezbędnymi przeciwnikami państwa policyjnego, […].

Zabójstwo to jedynie kwestia kontekstu. Nie ma problemu z odebraniem komuś życia, jeśli człowiek uważa się za szanowanego rzeźnika, dzielnego obrońcę ojczyzny lub długie ramię prawa. Ewentualnie samozwańczego mściciela, działającego w imię sprawiedliwości.

Jeśli wchodzisz w układ z diabłem, powinieneś zadać sobie pytanie, dlaczego diabeł uważa ten układ za dobry.

Kiedy się ze sobą związaliśmy, nie wypełniłaś żadnej pustki. Ale kiedy odeszłaś, zostawiłaś ogromną, ziejącą otchłań. To argument za tym, że miłość jest projektem z góry skazanym na przegraną.

To jak polowanie na niedźwiedzia, […]. Jeśli nie powali się go pierwszym strzałem, nie ma czasu na przeładowanie broni, bo niedźwiedź już się na człowieka rzuca. A w takiej sytuacji lepiej nie strzelać w ogóle.

Może z policją jest jak z pastorami, […]. Wierzymy im, ponieważ bardzo pragniemy, aby to, co mówią, okazało się prawdą.

Wszyscy uważamy się za działających racjonalnie, ale podporządkowujemy się temu, co dyktuje serce […].

Oddałby wszystko, aby móc wziąć na siebie przynajmniej cześć bólu […]. Co miał powiedzieć? Że nigdy nie będzie boleć tak jak wtedy, gdy pierwszy raz traci się kogoś, kogo się naprawdę kochało? Nie wiedział już nawet, czy to prawda.

[...] wraz ze szczęściem przychodzi bolesna wiedza o tym, że już nic nie będzie takie samo, i człowiekowi natychmiast zaczyna brakować tego, co ma, boi się odstawienia, żalu wynikającego ze straty i przeklina swoją wiedzę o tym, co jest w stanie poczuć.