Nigdy nie bała się konfliktów ani mówienia wprost […], ale nauczyła się wybierać swoje bitwy i czas, w jakim miały się rozegrać.

[…] z jedną nogą w potrzasku było już za późno na odwrót.

Trzeciego [męża], jako jedynego […], kochałam. […] Wydał wszystkie moje pieniądze, a potem mnie zostawił. Nadal go kocham, oby się smażył w piekle.

[…] nam akurat na nich najbardziej zależy […]. Na tych, którzy nie odwzajemniają naszej miłości. Wydaje nam się, że nas pokochają, jeśli tylko troszkę bardziej się wysilimy.

A może wszyscy jesteśmy chorzy na głowę? Może różnica polega tylko na tym, że jedni wypuszczają tkwiące w nich potwory, a inni tego nie robią?

Ale ogólna zasada, której z reguły staram się trzymać, jeśli chodzi o ludzką psychikę, mówi, że możliwe jest absolutnie wszystko, co można sobie wyobrazić. Plus sporo rzeczy, których wyobrazić sobie nie można.

Życie w gruncie rzeczy jest prostym mechanizmem. Jego jedynym celem jest zmaksymalizowanie przyjemności. Nawet nasza gloryfikowana ciekawość, nasz skłonność do badania wszechświata i ludzkiej natury bierze się z pragnienia pogłębienia i przedłużenia przyjemności. Kiedy więc ten rachunek wychodzi na minus, kiedy życie przynosi więcej bólu niż zadowolenia i nie ma już nadziei, że to się zmieni, kończymy je. Zapijamy się albo zajadamy na śmierć, płyniemy tam, gdzie prą jest silny, palimy w łóżku, jeździmy po pijaku, wstrzymujemy się z pójściem do lekarza, chociaż guz na szyi rośnie. Albo po prostu wieszamy się w stodole. Banalne, kiedy już zdasz sobie sprawę, że to w pełni nadająca się do zrealizowania możliwość. Tak nawet nie ma się wrażenia, że to najważniejsza decyzja w życiu. Budowa domu czy zdobywanie wykształcenia wymagały trudniejszych decyzji niż ta, kiedy postanawiasz zakończyć życie wcześniej, niż skończyłoby się samo z siebie.

Zaletą utraty wszystkiego jest to, że nie zostaje Ci już nic do stracenia. I to w pewnym sensie przynosi ulgę, bo już nie ma się czego bać.

Tak jak tęcza rozpięta nad górami znika, gdy podjeżdża się bliżej, tak samo rozpłynęłaby się moja miłość. Nie dlatego, że sobie to wmówiłem, lecz dlatego, że tęcze wymagają patrzenia na nie pod pewnym kątem z zewnątrz i pewnego dystansu. I nawet gdyby po dotarciu na szczyt góry okazało się, że tęcza ciągle tam jest, i tak nie znalazłoby się na jej skraju żadnych skarbów, tylko tragedie i zniszczone życie.

Profesor mówił nam, że w mitologii rzymskiej zasłonięte oczy miał tylko ten, kto potrafił korzystać ze swego wewnętrznego oka, kto znajdował odpowiedź w swoim wnętrzu.

Udręka wyboru, wiecie co – to jest? Kiedy dusi samo podejmowanie decyzji, a nie wybór, którego się dokonuje. Kiedy wiesz, że bez względu na to, co wybierzesz, i tak nie będziesz mógł spać w nocy, zadręczając się pytaniem, czy wybrałeś właściwie.

Jeśli człowiek będzie się przyglądał światu trochę zbyt długo i zbyt wnikliwie, okaże się, że jest mnóstwo smutnych rzeczy. Właściwie więc powinniśmy być ślepi na jedno oko.

Wolny jak ptak? Gówno prawda. Tak sobie tylko wmawiamy, bo chcemy w to wierzyć. Poruszamy się w tym samym przeklętym kręgu, jesteśmy ptakami w klatce, tylko klatka jest na tyle duża, a pręty tak cienkie, że tego nie widzimy.

Ale ja po prostu próbuję wam powiedzieć, że moralność jest przeceniana jako motyw ludzkich działań. Niedoceniana za to jest nasza lojalność wobec stada. Naginamy moralność tak, aby służyła naszym celom, jeśli czujemy, że nasza grupa jest zagrożona.