[...] prawie nigdy nie kłamała. [...] Piękni ludzie nie potrzebują skorupy. Nie muszą się uczyć wszystkich tych mechanizmów obronnych, jakie rozwijamy my, inni, by chronić się przed odrzuceniem i rozczarowaniami.

Równowaga jest rzeczą absolutnie konieczną [...]. To dotyczy wszystkich dobrych, harmonijnych związków. Równowaga winy, równowaga wstydu i wyrzutów sumienia.

Szkicowałem i objaśniałem moje życie, tak jak je widziałem. Jestem w tym dobry na sposób Paula Coelho, a więc taki, który fascynuje tych z nas, którzy są lekko ustępliwi pod względem intelektualnym, a irytuje bardziej wymagających.

Rozmawialiśmy na różne tematy, o bardzo osobistych sprawach, o jakich potrafią rozmawiać tylko ludzie najzupełniej sobie obcy.

[...] głośno wypowiadał słowa, żeby się przekonać, czy wtedy będą miały większy sens.

Była dziewczyną z dobrego domu, według jej własnych słów rozpieszczoną jedynaczką, która na domiar wszystkiego chodziła do szkoły z internatem w Szwajcarii. Kto wie, może to też trudne dzieciństwo?

[...] poczuł, że budzi się w nim wściekłość, jego stary wróg i przyjaciel.

Profesjonaliści po sobie sprzątają. Pozostawienie łusek to jak pokazanie karty wizytowej.

Dla kilku gatunków brak szacunku jest nie do zniesienia. W wysokich górach w Argentynie żyją dzikie konie, które rzucają się w przepaść, gdy człowiek próbuje je ujeździć.

Jeśli zdołasz przeżyć [na wojnie] przez sześć pierwszych miesięcy, twoje dalsze szanse na przeżycie nagle się zwielokrotniają. Nie wpadasz na miny, w okopie chodzisz z pochyloną głową, [...] i wiesz, że to nie miejsce dla bohaterów, a twoim najlepszym przyjacielem jest strach.

[...] w młodości człowiekowi często roi się o sprawiedliwości.

— Dlaczego nie masz tu dodatkowego krzesła, Harry?
— Bo ludzie na stojąco szybciej mówią, z czym przyszli.

[...] nie powinno się tkwić na stanowisku tak długo, by w końcu mieć uczucie, że na wszystkie pytania już się kiedyś odpowiadało.