W ten sposób zaczynam rozumieć, jak trudno jest poznawać świat, i nie wiem nawet, gdzie się trzeba umieścić, aby go dobrze obserwować. Filozof stoi zbyt od niego daleko, człowiek światowy zbyt blisko. Jeden widzi za dużo, aby myśleć, drugi za mało, aby osądzić całość obrazu.

Kiedy się wyprawia skazańca na śmierć, nie okazuje mu się już gniewu.

Astronomia zrodziła się z przesądów, elokwencja z ambicji, nienawiści, fałszu i pochlebstwa, geometria z chciwości, fizyka z próżnej ciekawości, nawet filozofia moralna z ludzkiej pychy. Tak więc sztuki i nauki zawdzięczają swoje powstanie naszym wadom.

Pantery i lwy, które nazywacie dzikimi zwierzętami, idą z musu za swym popędem i zabijają inne zwierzęta, żeby żyć. Ale wy, stokroć dziksi ód nich, przezwyciężacie popęd swój bez konieczności, ażeby oddawać się okrutnym swym rozkoszom. Zwierzęta, które zjadacie, to nie te, które żywią się innymi zwierzętami; nie zjadacie tych zwierząt mięsożernych, ale je naśladujecie; głodni jesteście tylko tych stworzeń niewinnych i łagodnych, które nie krzywdzą nikogo, które przywiązują się do was, służą wam i które zjadacie w nagrodę ich usług.

Jeżeli raz zastąpisz w jego umyśle rozumowanie przez autorytet, nie będzie więcej rozumował; stanie się po prostu igraszką cudzego zdania.

Porwany uniesieniem, umiem niekiedy znaleźć wyrazy; ale w zwyczajnej rozmowie nie znajduję nic, zupełnie nic i każda rozmowa jest mi nieznośna przez to samo, że zmuszony jestem mówić.

Chodzi nie tyle o to, aby dziecku przeszkodzić umrzeć, ile raczej o to, aby je nauczyć żyć. Żyć — nie znaczy to oddychać; żyć — to znaczy działać, to znaczy robić użytek ze swych narządów, uzdolnień, ze wszystkich części swego jestestwa, które dają nam poczucie istnienia. Nie ten człowiek żył najwięcej, który przeżył najwięcej lat, ale ten, który najwięcej odczuwał życie. Niejeden, którego pochowano w setnym roku życia, był już umarły od chwili narodzin. Lepiej by mu było zejść do grobu w młodości, gdyby był przynajmniej żył do owego czasu.

Przyjaźń wypełniała tak doskonale nasze serca, że wystarczyło nam być razem, aby najskromniejsze uciechy stawały się rozkoszą.

Człowiek, który się zastanawia, jest zwierzęciem wynaturzonym.

Czytanie, dla którego chwile odkradałem pracy, stało się nową zbrodnią, którą opłacałem nowymi karami. Zamiłowanie to, drażnione przeszkodami, stało się namiętnością, wkrótce szałem. (…) czytałem wszystko jednako chciwie. Czytałem w warsztacie, czytałem chodząc z posyłkami, czytałem w wychodku, (…) nic nie robiłem poza czytaniem.

Zjednoczenie serc bowiem daje im prawdziwą szczęśliwość, wzajemne ich przyciąganie się nie zna prawa odległości – a gdybyśmy nawet pozostawali na dwóch krańcach świata, jeszcze by się nasze serca stykały.

Od dawna już spostrzegłem, że ludzi fałszywych cechuje wstrzemięźliwość, a zbytnia pogarda dla uciech stołu jest często oznaką pozornej tylko obyczajności i nieszczerości.

Potęgi niebieskie! Miałem duszę dla cierpienia, dajcie mi drugą dla szczęścia.

Jedynym zadośćuczynieniem za miłość będzie obowiązek wiecznego kochania.

Nieskończona cisza prowadzi do smutku i przynosi obraz śmierci. Niezbędna jest wówczas pomoc rozśmianej wyobraźni.