Bo dawniejsi poeci widzieli nie tylko jedno drzewo. Widzieli zbiorowiska drzew, którym nic nie groziło, widzieli lasy, widzieli ogrody. Może już wkrótce nie będzie ogrodów. Ogromne połacie ziemi pokryją martwo błyszczące szklarnie i kwiaty, jak wszystko inne, będą płodem zorganizowanej produkcji, nic z improwizacji, nic z niespodzianki.

Ciekawym, czy z krokami, które nikną w bramie,
Rytm mojego stąpania zleje się, czy skłamie?

Gdy się człowiek robi starszy, wszystko w nim po trochu parszywieje.

Nie szukaj nigdzie przyjaciół. Oni zawsze mają tyle do załatwienia.

Polacy są zbyt inteligentni jak na swe położenie geograficzne.

Nikt nie potrafi opisać cudzego doświadczenia. I tylko o sobie się pisze, kiedy się pisze podług Apoloniusza czy podług Cezarego Franka. Zawsze będzie podług mnie...

Wierzysz w potęgę miłości, napełnia cię ona do tego stopnia, że nie zostawia miejsca na pytania. I dobrze tak jest. Bo skoro dopuścisz do jednego pytania, jednej wątpliwości, pustka zacznie wkradać się do twojego serca.

Za książką kryje się autor. Jego pisanie jest więc zawsze listem do czytelnika. Piszemy zazwyczaj listy do przyjaciół. Książka jest listem autora do przyjaciela.

Nie ma większego grzechu niż uważać, że wszystko jest jasne i zrozumiałe. Jest to grzech dumy i zaufania do siebie, który chciała popełnić Ewa, gdy pragnęła być bogom równa.

Kocham książkę dlatego, że wprowadza mnie w mój własny świat, że odkrywa we mnie bogactwa, których nie przeczuwałem.

Szczęście jest wówczas pełne, gdy światło poranka budzi dwoje ludzi do dnia pełnego wspólnych czynów i rozmów.

Wszystko, co dotychczas przeżył zdawało mu się upadkiem, a miał już tak mało czasu do podniesienia.

(...) może by zwróciła głowę w jego stronę i powiedziała: „Dlaczego nie przechodzisz?” Albo: „Dlaczego nie przychodzisz?” Przyszedł, ale za późno, już to wszystko, co mogło na niego czekać, stało się popiołem.

Jej szare oczy, gdy wzniosą się teraz, przypomną mu bardzo wiele dawnych chwil: ale nie wzniosły się.