Szósta trzydzieści dziewięć
znów mam otwarte oczy,
chociaż nie widzę nic,
oprócz ciemnej nocy.

Chociaż słońce już wstało
i radością głaszcze,
ja myślę już o nocy,
o chwili, gdy znów zasnę.

Kiedy zamknę wraz z oczami
wszystkie męki mojej głowy,
Boże daj mi jeszcze dzień,
który nazwę nowym.

Spotkałem się ze śmiercią,
na łące, w połowie drogi.
Nie miała kosy i oczodołów,
była piękna, jak u Malczewskiego,
z twarzą anioła, kogoś kochanego,
oczy miała spokojne, oczy samego Boga.
I gdy uklęknąłem, żeby zamknęła moje,
jak sen wracający wcześnie o świcie.
Ona mi je otworzyła i zobaczyłem życie.

Kim jesteś człowieku w lustrze?
przyjacielem, pracownikiem, podatnikiem,
czy tym chłopcem, który płakał do poduszki? może jesteś sumą swoich grzechów albo jakimś męczennikiem, obłudnikiem?
I kim będziesz za lat kilka? co masz jeszcze
z sobą zrobić, by zobaczyć w końcu siebie?