On im dodawał pieśnią sił, śpiewał, że blisko już świt...

Dosyć sztywną mam szyję i dlatego wciąż żyję, że polityka dla mnie, to w krysztale pomyje.

Umysł mam twardy jak łokcie, więc mnie za to nie kopcie, że rewolucja dla mnie, to czerwone paznokcie.

I pod Ścianę Płaczu iść mi było wstyd -
Czy ja komunista, czy Polak, czy Żyd?

Może stąd dla świata tyle z nas pożytku,
Że bankierom i skrzypkom nie mówią - ty żydku!

Dla ludzi mam otwarte drzwi
Niewiele zabrać można mi.
Ale jak ktoś mi da po pysku,
oddam z nawiązką, Ja nie Chrystus.

I cierpią, gdy śmieje się z nich świat zwycięski.
Niepomni, że mądry nie śmieje się z klęski.

Nie ten umiera co właśnie umiera
Lecz ten, co żyjąc w martwej kroczy chwale.

Każdy z was jest łodzią, w której może się z potopem mierzyć.

I nic się nie tłumaczy wprost
Wszystko ma drugie, trzecie, czwarte, piąte dno!

I swoim krzykiem przez powietrze drążę drogę,
Po której wszyscy inni iść w milczeniu mogą...

Bo kto biegnie - zginie dziś w biegu!
A kto stanął - padnie gdzie stał!
Krwią w panice piszemy na śniegu:
My nie wilki, my mięso na strzał!