Hałaśliwa radość to mocny napój, to trucizna, która zaczyna działać dopiero w samotności. Z wyrzutem milczy opuszczony pokój, zjawiają się samotnicze myśli, niczym obrażeni przyjaciele udający, że mnie nie poznają.

Gardzę blaskiem bogactwa i fałszywym wierszem poety, odwracam głowę od tych, którym jest dobrze i których duch milczy. Kocham biednych i biedę sławię, sławię tych, co mają ciche, skromne radości i nadzieję w cierpieniu.