Widziałeś kiedyś szczęście?
Nie?
Jak to?
Dlaczego kłamiesz?
Przecież widzisz szczęście codziennie, przecież ono spotyka także i ciebie. I nawet nie wiesz kiedy. Nawet nie wiesz, że jest blisko. Nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy, pewnie myślisz, że nie wiesz jak ono wygląda. Jesteś taki głupi, widziałeś je przecież tyle razy. Kiedy? – zapytasz. A ja ci odpowiem:
*te łzy radości, i czułe spojrzenie, gdy stałeś przed ołtarzem, te oczy, które patrzyły na ciebie z taką miłością przez całe życie – to przecież szczęście, że miałeś tak kochającą matkę, gotową prowadzić cię za rękę do samego końca.
*te błyszczące oczy dziecka, iskierki w jego spojrzeniu, mieniące się niczym gwiazdy, tylko wtedy gdy patrzy na ciebie – to przecież szczęście, że masz w domu taki skarb, że Bóg obdarował cię tak wspaniałym dzieckiem.
*ten jeden w swoim rodzaju uśmiech na jej różowych wargach, taki delikatny, ledwo zauważalny, przeznaczony wyłącznie dla ciebie – to przecież szczęście, że ona jest tylko twoja i tylko dla ciebie, tak jak ty jesteś dla niej.

-Możesz mi w końcu powiedzieć kogo kochasz?
-Nikogo...
-On dla ciebie jest nikim?
...

Pamiętasz?
Zadałeś mi kiedyś pytanie. A brzmiało tak: „Widziałaś kiedyś szczęście?”
Wtedy odpowiedziałam Ci, że nie, ale wciąż mam nadzieję, że je zobaczę.
Dziś już mogę odpowiedzieć ci: „Tak, tak widziałam szczęście”. I polecam zobaczyć je każdemu, kto go jeszcze nie widział. A najbardziej chcę, żebyś ty je zobaczył.
Jeśli chcesz pomogę ci je znaleźć. Wyruszymy razem w podróż, na poszukiwanie szczęścia. Tylko ostrzegam cię już na początku, to nie jest łatwa droga. Droga, którą trzeba iść często jest wyboista, ciężka i nieprzewidywalna. Często, aby zobaczyć szczęście napotykasz wiele cierpień. Ale potem już wiesz, że było warto. A szczęście tak naprawdę jest wszędzie, trzeba tylko umieć je dostrzec. Czasami to jakiś impuls sprawia, że nagle zaczynasz je dostrzegać wszędzie. Moim impulsem było to dziecko z ukochanym misiem. Ta dziewczynka, którą widzieliśmy na spacerze. Jej radość i błysk w oczach przełamały moją barierę, barierę która odgradzała mi drogę do szczęścia.
A ty?
Twój impuls?
Wiesz tak bardzo bym chciała, żeby twój impuls był… żeby twój impuls był mną. Był moim widokiem. Spotkaniem na nowo po tak długiej rozłące. Wiesz, ja… ja chyba nadal cię kocham.

Widziałeś ten balon przelatujący nad drzewami w tamtą niedzielę. Tak, właśnie ten. Czerwony, na długiej, cienkiej wstążeczce. Pewnie domyślasz się co się stało. Pewnie myślisz, że jakiś nieostrożny brzdąc wypuścił go przez nieuwagę z pulchnej rączki i stracił go na zawsze. I pewnie masz rację. I najprawdopodobniej wyobrażasz sobie rozbeczanego dzieciaka, stojącego gdzieś pośrodku drogi i wpatrującego się zapłakanymi oczami w niebo - w miejsce, gdzie przed chwilą zniknął ukochany balonik. I myślisz sobie, że to przecież nic takiego. Można kupić nowy balon, i zastąpić w ten sposób ten stary. I znowu masz rację. Ale to dziecko wie, że ten nowy balonik to jednak nie to samo. I wiesz, tak samo jest z naszymi marzeniami. Tracimy je tak szybko. Czemu ? Bo odkładamy na dalszy plan, spychamy gdzieś dalej. Aż w końcu mocniejszy wiatr je porwie i uniesie, tak jak ten balonik. A ty stracisz to marzenie na zawsze. Owszem, możesz je zastąpić nowym. Ale to nie to samo, prawda? Dlatego pilnuj te marzenia, bo one są jak balony. Chwila nieuwagi i już ich nie ma. Już wzbijają się gdzieś wysoko. Są poza zasięgiem naszej ręki. I tracimy je na zawsze. I chyba najlepiej rozumieją to dzieci, a zwłaszcza te, co kiedyś, przez krótką chwilę roztargnienia wypuściły ukochany balonik ze swojego uścisku.