Łzy goryczy przestały zdobić mą twarz
a nawet serce zwolniło swój bieg
jakby wszystko stanęło
nagle
słyszę donośnie pukanie
nie zamknęłam drzwi
były otwarte
tylko powiew wiatru mnie otulił
nie czułam już nic
słyszałam tak wiele
trwoga chwyciła mą dłoń i
jakiś szept zadźwięczał mi do ucha
że mnie okradziono
że nie posiadam już; strachu, szczęścia, goryczy,
uczuć
okradziono mnie
zostałam postacią pozbawioną emocji
z natłokiem myśli
pejoratywnych.

I są dni kiedy ją czuję
niematerialna postać siada obok mnie
czuję jej mrożący oddech
tuż na moich plecach
drżę pod dotykiem niewidzialnych palców
I są dni kiedy ją słyszę
dźwięczy mi w uszach
melodia goryczy
narzeka że cierpi
że jest ciszą.

Wszystko gaśnie; światła, świeczki, życie, gwiazdy, planety, ludzie... Czas biegnie niemiłosiernie szybko, a wszystko przemija wraz z nim.
Pewny chłopiec kiedyś zapytał: Skoro wszystko wygasa i wszystko ma swój koniec, dokąd odchodzi?
Starszy przyjaciel chłopca spojrzał zagubionym wzrokiem w przestrzeń. Niby wszystko miało swój sens, cel - wszystko było zbudowane tak, aby mogło fukncjonować. Jednakże... był w tym wszystkim jakiś bezsens, paradoks.
- Widzisz, Weiter... - Powiedział do chłopca kładąc dłoń na jego plecach. - Myślę, że żyjemy po to, aby się kiedyś tego dowiedzieć.
Chłopiec spojrzał na niego oburzony, to nie była odpowiedź, którą pragnął usłyszeć.
- Chcesz mi powiedzieć, że kiedy umrę, zobaczę wszystkie świeczki, które zgasły. Wszystkie gwiazdy, które spadły. Każdą planetę, która eskplodowała. Każdego człowieka, który [...]