Błędem jest nazywanie samobójcami tylko tych, którzy rzeczywiście odbierają sobie życie. Między nimi wielu jest takich, którzy w pewnym sensie stają się samobójcami tylko przez przypadek, a chęć targnięcia się na życie wcale nie musi tkwić w ich psychice. Wśród ludzi bez szczególnej osobowości, bez zdecydowanego charakteru, bez wstrząsów w życiorysie, wśród ludzi tuzinkowych i żyjących stadnie są tacy, którzy kończą samobójstwem, chociaż w całej swej strukturze i ukształtowaniu nie należą do typu [...]

Dlaczego mistrz Mikołaj przyjmował wszystkie takie zamówienia? Dlaczego wysłuchiwał godzinami z łokciem w ręku tych rajców i proboszczów, gdy zamawiali u niego portal lub ambonę? Czynił to z dwóch powodów, z dwóch obmierzłych powodów: ponieważ zależało mu na tym, aby być słynnym artystą, zasypywanym zamówieniami, i ponieważ chciał gromadzić pieniądze, pieniądze nie na wszelkie przedsięwzięcia i rozrywki, ale pieniądze dla swojej córki, która dawno już była bogatą dziewczyną, pieniądze na jej wyprawę, na koronkowe kołnierzyki i brokatowe suknie i na łoże małżeńskie z orzechowego drzewa pełne kosztownych kołder i płóciennego powleczenia! Jak gdyby piękna dziewczyna nie mogła tak samo doświadczać miłości na stogu siana!

Kapłan nie pragnie nawracać, chce jedynie żyć pośród wiernych, pośród równych sobie, i stać się nosicielem i wyrazicielem tego uczucia, z którego kształtujemy naszych bogów.

Jedno tylko wydawało się nam obowiązkiem i losem: aby każdy z nas stał się w pełni samym sobą i tak całkowicie żył w zgodzie z istniejącym w nim zalążkiem natury i jej wolą, iżby niepewna przyszłość znalazła nas gotowymi na wszystko, cokolwiek nam przyniesie.

Moja to była sprawa uporać się z samym sobą i znaleźć własną drogę, a wywiązałem się z tego zadania źle, jak większość tych, których dobrze wychowano.

Po raz pierwszy zakosztowałem śmierci, a śmierć gorzki ma smak, jest bowiem narodzinami, i strachem, i lękiem przed straszliwą nowością.

Nie pragnąłem przecież nic więcej, niż żyć tym, co samo chciało ze mnie się wydobyć. Czemuż było to tak bardzo trudne?

Ja to byłem, ja, który chodziłem przecież pełen wzgardy dla świata! [...] Ze wstrętem i oburzeniem słyszałem jeszcze swój własny śmiech, pijacki, nieopanowany, urywany, głupi śmiech. Ja to byłem!

I dobrze jest pamiętać o tym, że w nas samych istnieje ktoś, kto wszystko wie, wszystkiego chce i wszystko lepiej robi niż my.

Europa przez sto, a nawet więcej lat, wyłącznie tylko studiowała i budowała fabryki! I oni teraz wiedzą dokładnie, ile gramów prochu potrzeba na to, żeby zabić człowieka, ale nie wiedzą, jak modlić się do Boga, nie wiedzą nawet, jak można przez godzinę wesoło się bawić.

Do domu nie wraca się nigdy [...]. Ale tam, gdzie zbiegają się przyjazne drogi, cały świat przez chwilę wydaje się domem.

Czy zdołamy kiedyś [...] odnowić świat, to się dopiero okaże. Lecz w nas samych musimy odnawiać go codziennie, inaczej nic z nas nie będzie.

Człowiek powinien umieć skryć się całkowicie w samym sobie, jak żółw.

Człowiek lęka się jedynie wtedy, gdy sam ze sobą nie żyje w zgodzie.