(...) istotą filozofii jest duch prostoty. Spróbujmy rozważyć ducha filozoficznego samego w sobie lub w jego dziełach, porównajmy filozofię z nauką albo jeden system filozoficzny z drugim, zawsze się okaże, że powikłanie jest tylko powierzchowne, konstrukcja - dodatkiem, synteza – pozorem: filozofowanie jest aktem prostym. Im bardziej przenika nas ta prawda, tym skłonniejsi jesteśmy do wyprowadzenia filozofii ze szkoły i zbliżenia jej do życia.

Nauka jest pomocnikiem działania. A działanie zmierza do jakiegoś rezultatu. Myślenie naukowe stawia więc sobie pytania, co należy uczynić, aby osiągnąć pewien zamierzony cel, lub – ogólniej– jakie należy stworzyć warunki, aby powstało określone zjawisko. Prowadzi ono od jednego układu rzeczy do innego, od jednej jednoczesności do drugiej. Z konieczności pomija to, co się dzieje w międzyczasie, a jeśli się tym zajmuje, to tylko po to, by tam rozważyć inne układy, także jednoczesne. Za pomocą metod mających chwytać to, co już jest gotowe, nie można na ogół dotrzeć tam, gdzie coś jest w trakcie powstawania, śledzić ruch, przyswoić sobie stawanie się, które jest życiem rzeczy. To ostatnie zadanie należy do filozofii. Podczas gdy uczony, zmuszony do robienia z ruchu zdjęć nieruchomych i do zbierania powtórzeń wzdłuż tego, co się nie powtarza, dbający także o wygodne dzielenie rzeczywistości na następujących po sobie płaszczyznach, na których się ona rozwija, a to w tym celu, aby poddać ją działalności człowieka, musi postępować z naturą przebiegle, przyjmować wobec niej postawę nieufności i walki, filozof traktuje ją po koleżeńsku. Zasada nauki została sformułowana przez Bacona: słuchać, aby rozkazywać. Filozof ani nie słucha, ani nie rozkazuje; stara się tylko współodczuwać.

(...) filozofia stanie się uzupełnieniem nauki zarówno w praktyce, jak i w spekulacji. Nauka wraz ze swoimi zastosowaniami mającymi na względzie tylko wygodę życia obiecuje nam dobrobyt, a najwyżej przyjemność. Ale filozofia mogłaby już dać nam szczęście.