Nie, nie wierzę w „możliwość szczęścia”, wierzę w spokój. Z tej przyczyny unikam tego, co mnie irytuje. Jestem aspołeczny. Więc uciekam od społeczeństwa. Wychodzi mi to na dobre.

Zresztą słowo, jak maszyna do walcowania, wydłuża zawsze uczucia.

Porozumiewają się bez słów ci, co spotkali się niegdyś w marzeniach.

[…] często siadywała w oknie - na prowincji zastępuje ono teatr […]

Emma zaś nie zadawała sobie pytania, czy kocha Leona. Wierzyła, iż miłość przyjść musi nagle, wśród wielkich wybuchów i błyskawic, niby huragan, który spada na życie, wzburza je do gruntu, porywa wolę jak liście drzew i pociąga całe serce w otchłań. Nie wiedziała, że na tarasach domów deszcz tworzy jeziora, jeżeli rynny są zatkane. Żyła w poczuciu zupełnego bezpieczeństwa, gdy nagle przekonała się, że ściana się zarysowuje.

Wyjątek – mów, że potwierdza regułę. Nie próbuj tłumaczyć jak.

W młodości kocha się kobiety, które przypominają tę pierwszą, potem kocha się je dlatego, że różnią się między sobą.

Szczęście jest jak ospa. Gdy złapiemy je zbyt wcześnie, może całkowicie zniszczyć naszą konstytucję.

Pragnienie nieustanne nie ma granic, bo jest nie do zaspokojenia.

Możesz opisywać wino, miłość, kobiety i chwałę pod warunkiem, że nie jesteś pijakiem, kochankiem, mężem czy żołnierzem. Jeśli uczestniczysz w życiu, niezbyt dobrze się w nim rozeznajesz: zbyt wiele przynosi ci albo bólu, albo uciech.

Kobiety w miłości nie posiadają własnej skrytki, nie zatrzymują nic dla siebie, zupełnie inaczej niż mężczyźni, którzy we wszystkich szlachetnościach uczucia rezerwują jednak drobny skarb na własny użytek.