Gdybyś miał władzę przez jeden dzień,
Szary człowieku!
Z początku:
Ratowałbyś
Rozdawałbyś
Szanowałbyś
Później:
Mordowałbyś
Zamykałbyś
Skazywałbyś
Na koniec:
Pławiłbyś się w luksusach
Co dalej?
Nic.
Zostałbyś sam…
Bo inni staliby pod tobą
Przed każdym twoim ciosem uniki szykując.
Władza zjadłaby cię
Pycha zgubiłaby cię
Nie dla każdego człowieka władza
Historia za tym faktami przemawia
Bo to odpowiedzialność za ludzkie życia?
Nie, bo to świadomość trzymania ludzkich żyć
I poczucie, że wszystko stało się osiągalne.
Nieumiejętny zgubiłbyś naród i siebie
Gdybyś miał władzę przez jeden dzień.

Ze snów mi znów wyrwało?
W rzeczywistości życie dało?
Poczęte przez senne mary,
Zrodzone przez umysł szary.

Dziwność, odpowiednie słowa
Dobierane wciąż od nowa,
A głęboko w lesie słychać: huczy sowa
Najwyraźniej jest wciąż zdrowa.

Za drzewem się czai cień przerażenia
Szuka ofiary do wystraszenia.
Za krzewem nicość otwiera swą pieczarę,
Wpadnę? Przeżyję czy zmienię się w marę?

Ścieżek tu wiele i każda jest inna.
Kilkaset ich widzę, czemu ja winna?
Po omacku wybieram tą właściwą drogę,
Może nie wpadnę na trudną przeszkodę.

Księżyca światło zbladło w nicości,
Czuje… mam blisko siebie jakiś gości.
Ohydne, wstrętne i sztuczne te twarze
Do tańca proszą w śmierdzącym oparze

Tango razem w oparach tańczymy.
Ja i istoty mające głupie miny,
Ja i przerażenie, które wyszło zza drzewa,
Ja i ta mara, w którą zmienić się trzeba.

Ten z przegniłą i pulchną twarzą
Pod krawatem ściśniętym na szyj ciasno
Prosi bym dała to, o czym marzą
A w oczach błyszczom mu iskry jasno.

Żeby to słowo moje starczyło
Ze snów je wyrwało i życie im dało
Jednak wymagań zbyt wiele było
Więc ich marzenie się nie spełniło.

Zastygła już krew na dłoniach
Mordercą ogłosili cię
Zastygłą masz krew na dłoniach
Przed nią nie schronisz się

Zetną ci głowę przebrani sędziowie
Zakrzyczą cię fałszywi świadkowie
Rada przysięgłych zarządzi twój sąd
Na końcu lekarz ogłosi twój zgon

Takim to ludzie kierują się głosem
W świecie z wartością pieniądza najwyższą
Takim człowieku poszczycisz się losem
Bo tłumaczeń twych nigdy nie słyszą

Jesteś jak pionek w plugawej grze
Choć do niej nigdy nie zgłaszałeś się
Jesteś malutki, niewinny i już
W tym świecie, który nigdy nie był twój.

Moralności pozbawieni
Sprawiedliwość własną tworzą
Na ustach widać – rozbawieni,
Gdyż życia ludzkie trzymać mogą.