Flegmatycy lubią życie i lubią ludzi. Jeśli jednak spotykają innych flegmatyków, szybko stają się przykrzy, gdyż uważają ich za nudnych. Nikt nie potrafi tak szybko jak flegmatycy uspokoić zdenerwowanego choleryka. Flegmatycy potrafią tego dokonać za pomocą żartu i rozbrajającej ugodowości. Na nikim popisy sangwiników nie robią mniejszego wrażenia, ale też nikt nie przyjmuje ich z tak rozbawioną życzliwością jak flegmatycy. Dla chcących się wygadać melancholików mają czułą troskę i zawsze otwarte ramiona. A że flegmatycy są bardzo ustępliwi i rzadko mówią źle o innych, należą do najbardziej lubianych bliźnich – pod warunkiem że się ich w ogóle zauważy.

Sangwinicy popełniają jednak wciąż te same głupstwa, gdyż zwykle najpierw działają, a dopiero potem myślą, i trudno im to zmienić

W poważnych dyskusjach nieposkromiona sangwiniczna spontaniczność nie jest jednak pożądana, mimo że sangwinicy mają dal szybkiego pojmowania istoty rzeczy. Sangwinicy nie angażują się w dyskusje, dopóki nie przyjdzie im do głowy coś zabawnego. Muszą się uczyć logicznego i analitycznego myślenia, a sprzeczności zbywają beztroskim machnięciem ręki. Jeśli ktoś zwróci im na to uwagę, uważają to za grubiaństwo i mamroczą w coś o ograniczonych skrupulantach.

Cholerycy są ludźmi woli. Nie poddają się. Gdy raz coś sobie wbiją do głowy, nie ma dla nich przeszkód nie do pokonania, lecz tylko problemy, które istnieją po to, by je rozwiązać.