[...] wiedział bowiem od czasów wojny, że myśląc na głos, przezwycięża strach [...].

[...] był tak samotny w swej chwale, że nawet wrogów nie miał [...].

[...] nieszczęściem tego kraju jest to, że ludzie mają za dużo wolnego czasu na myślenie [...].

[...] gdybyś przynajmniej umiał śpiewać albo gdybyś był arcybiskupem czy żeglarzem, ale ty jesteś tylko generałem, więc do niczego innego się nie nadajesz [...].

[...] ołów zdradziecko wystrzelony przebijał go, nie czyniąc mu żadnej krzywdy, [...] odbijał się od jego piersi i trafiał napastnika [...] był [on] nieodporny jedynie na kule litości, wystrzelone przez kogoś, kto kochałby go tak bardzo, iż gotów byłby umrzeć dla niego.

[...] jestem już zmęczona błaganiem Boga o to, żeby obalili mojego syna, bo żyć w pałacu prezydenckim to tak, jakby mieć cały czas zapalone światło [...].

[...] my, twardzi mężczyźni, nie mamy czym oddychać, jeśli nie czujemy ziemi [...].

[...] wiedział od początku, że jedyną bronią, zdolną pokonać niezwyciężonego, jest przyjaźń [...].

[...] zaczynam się powoli starzeć [...]. Rzecz w tym, że człowiek nie czuje tego w środku, za to po człowieku wszyscy to widzą.

Patrzę dziś za siebie, widzę sznur tysięcy mężczyzn, którzy przeszli przez moje łóżka, i oddałabym duszę, żeby zostać choćby i z tym najgorszym.