Dziwnie się zachowują, wymyślają sami siebie, uwielbiam oglądać świat w ich towarzystwie – to leczy z melancholii.

* o sangwinikach

Żal mi panujących: w stosunkach towarzyskich: nie wolno im zstąpić ani na chwilę ze swego piedestału, więc uczą się poznawać ludzi jedno z niewygodnej, fałszywej pozycji; nieustanny przymus, by coś oznaczać, przekształca ich w końcu istotnie w uroczyste zera – Podobnie dzieje się ze wszystkimi tymi, którzy uważają za swój obowiązek być symbolami.

Zapominamy nazbyt łacno, iż w oczach obcych ludzi, którzy widzą nas po raz pierwszy, jesteśmy zgoła czymś innym od tego, za co uważamy się sami: mianowicie niczym więcej niż jakimś rzucającym się w oczy szczegółem, który rozstrzyga o wrażeniu. Najłagodniejszy i najzgodniejszy człowiek, jeżeli tylko odznacza się wielkimi wąsami, może siedzieć niejako w ich cieniu, i to spokojnie siedzieć – zwykle oczy widzą w nim szczegół nieodłączny od wielkich wąsów, mianowicie żołnierski, łatwo unoszący się, w pewnych razach gwałtowny nawet charakter – to zaś jest wskazówką, jak wobec niego zachowywać się należy.

Każdy głęboki myśliciel bardziej boi się, że zostanie zrozumiany, niż źle zrozumiany.

Wszystkich złych uważam za zdolnych: dlatego chcę od ciebie dobra. Zaprawdę, często śmiałem się ze słabych, którzy uważali się za dobrych, ponieważ nie mieli pazurów.

Ogromna większość ludzi, bez względu na to, co myśli i mówi o swoim „egoizmie”, przez całe życie nie czyni je także nic dla swojego ja, lecz jeno dla urojonego ja, które w mózgach otoczenia o nich się wytworzyło i im się udzieliło; skutkiem tego żyją wszyscy w obłoku nie osobistych, na współ osobistych mniemań tudzież dowolnych, niejako poetyckich ocen, jeden w mózgu drugiego, ten zaś znowu w mózgach innych: szczególniejszy świat widziadeł, zdolny wszakże nadać sobie przy tym tak trzeźwy wygląd!

Z wilgotnych dżdżystych dni, samotności, bezmiłosnych czyichś słów plenią się wnioski jak grzyby: jawią się pewnego dnia nie wiadomo skąd, szare i posępne oglądają się za nami. Biada myślicielowi, co nie jest swej roślinności ogrodnikiem, lecz tylko jej podłożem!

Wielkie przestrzenie naszego życia otwierają się, gdy zdobywamy odwagę, aby ponownie uświęcić nasze zło jako to, co w nas najlepsze.

Czy znasz strach zasypiania? Ciało ogarnia przerażenie, gdyż ziemia się rozstępuje i zaczyna się sen.

Gdy przez chwilę pomyślę, czego pragnę, szukam wówczas słów do melodii, jaką w sobie noszę i melodii do słów, jakie w sobie noszę. A jedno się z drugim nie zgadza.

W co motłoch bez dowodów uwierzył, jakże byśmy to mogli dowodami obalić?

Wieczna klepsydra egzystencji raz po raz jest wywracana do góry nogami, a Ty wraz z nią, jak drobinka kurzu!

Dwóch rzeczy pragnie prawdziwy mężczyzna: niebezpieczeństwa i igraszki. Przeto pożąda kobiety jako najniebezpieczniejszej igraszki.

Wola do prawdy nie oznacza: ‚nie pozwolę się zwodzić’, tylko – i nie ma tu żadnej alternatywy – ‚nie będę nikogo zwodzić, także samego siebie,’ i tu stoimy na gruncie moralnym… Wiecie już, do czego zmierzam, mianowicie do tego, że to na przekonaniu metafizycznym opiera się nasza wiara w naukę. Nawet my współcześni wiedzący, my bezbożnicy anty-metafizycy, również my nadal czerpiemy nasz ogień z płomienia rozświetlonego przez tysiącletnią wiarę, przez wiarę chrześcijańską, która była również wiarą Platona. Wiarę, że Bóg jest prawdą, że wiara jest boska.