Fraszki

Dzieci mi się kończą...
lada chwila, ostatnie dorośnie.
Myśli me się plączą
i co ja bez nich, słodziutkich, pocznę?

Gdzieś, z początkiem nocy moje oczy się cieszą.
Rozpuszczasz włosy... a moje myśli już grzeszą.

Jeśli jeszcze wybierania
nie masz dosyć, to kolego
ja ci radzę, żebyś wybrał
... mało obiecującego.

Na poparcie swojej racji
gwarantuję ci kochany,
że na pewno będziesz kiedyś
... dużo mniej rozczarowany.

Poety zadanie:
o zwykłych rzeczach
niezwykłe pisanie.

Człowiek do modlitwy dziś dorosnąć musi,
jeśli życie wcześniwj czymś go nie przydusi.
Najczęściej modlitwa wtedy się zaczyna,
kiedy dziecko wkracza w wiek Bożego Syna.

A że młodość matek wtedy już nieświeża
tym bardziej je ciągnie co dzień do pacierza.
Żeby nie usłyszeć, że jesteś moherem,
zacznij już się modlić przed dwójeczką z zerem.

Ciągle czegoś mi brak,
czegoś wciąż jest mi mało,
lecz kiedy to zdobędę,
coś inne by się przydało.

Skąd ten wieczny niedosyt?
Dlaczego tak się zdarza,
że człowiek nie umie się cieszyć
tym, czym los go obdarza?

Będę Twym świetlikiem
na bezgwiezdne noce.
Lub świecy płomykiem,
który nie migoce
pod Twoim dotykiem.
Nie?
Już się Ci nie psocę... ;)

To jest wiersz
ma już nawet pierwszy wers
a właściwie trzy
i cztery
maszerują w rytm siekiery

To jest wiersz
ma już nawet wiersza sens
choć właściwie prawie
t.j. wcale
ktoś to chyba pisał w szale [...]

Z niepewności powiewem...

do mego serca, niepostrzeżenie,
dziś wkradło się zwątpienie.
Czy zasługuję na twe spojrzenie,
na maleńkie, kąciku ust drgnienie

z wyszeptanym moim imieniem ?

Maleńki ruch powietrza, zaledwie tchnienie
Dzisiaj wśród Twych włosów zrobił poruszenie

Dzisiaj chcę ci wyjść naprzeciw,
Na twych ustach karminowych
Śmiałym wzrokiem się uczepić.
Zacząć dzień od myśli nowych.

No przepraszam,
no już,
nie gniewaj się.
Wiesz, że Cię kocham -
rzekł gołąb do gołębicy,
a nad ranem poleciał do innej samicy.

A gdyby tak raz, choć ten jedyny raz,
może dwa...
Muśnięciem warg sprawić, że wzleci motyl,
może ptak
i nad nami wzniesie hen, gdzie marzeń dach?
Zróbmy tak.

Pędzi ślimak
przez pustynię drogi.
Dom na grzbiecie niesie,
nie bolą go nogi.
Boli go serduszko,
w małym ciałku drży.
Czy zdąży do celu,
czy dojdzie tam żyw?
Morał z tego płynie
dla człowieka taki:
Nie pędź, tak na oślep,
nie bądź, jak ślimaki.

Maj za pasem chce się bzykać
lecz człek waha się troszeczkę,
bo sam nie wie co odkryje,
kiedy zdejmie jej… maseczkę!