Dlaczego pani się smuci?
-A jak tu się nie smucić
skoro wszyscy są smutni?-

-To może Pani spróbuje coś
wesołego zanucić?
wyjdzie na spacer
i przewietrzy głowę?
coś miłego komuś powie
można też sobie?
albo wierszyk dowcipny
napisze?-

-Ależ nie!
dziękuję za rady
ale ja bardzo lubię się
smucić, bo to mi
skrzydeł dodaje...-

Ach! Jakby tak włożyć
kryształ czasu do kieszeni
i wyruszyć gdzieś w nieznane
Powiedzieć sobie
-hokus, pokus
chcę być na Bahamach -!
Zostawić chmurne niebo
wiatr wiejący za oknem
ociekający deszczem parasol
poszukać słońca, białych plaży
lazuru ciepłych mórz
pióropuszy palm.
Coś w mojej dłoni błyszczy!
czyżby kryształ czasu?
Więc do dzieła!
trzeba z szansy skorzystać
i gdzieś się teleportować!
A mojego zniknięcia
i tak nikt nie zauważy
jestem tu i tam
w przestrzeni i czasie
Tylko szkoda, że nikt
nie uwierzy, że jestem
właśnie na Hawajach!

Nawet, gdy uśmiechem usta przykryła,
To niestety paskudną była.
Lecz, gdy tylko rozchyliła uda,
To cuda, cuda, a za tymi cudy wciąż cuda.

gdybym wziął cię od ręki
cierpiałbym udręki
że druga próżnuje
rozkoszy nie kosztuje

Wiosną bywa energiczny,
lecz sercowe ma kłopoty,
latem siódme poty leje
i na nic nie ma ochoty.

Jesień zwalnia go. Po zimie
zawsze trzeba mu odnowy...
Kiedy wypracować szczęście
- nie wie człowiek sezonowy...

jeśli nie poświęcisz się dla swoich marzeń
twoje marzenia Cię poświęcą

Mówią, że ludzi skusić łatwo,
igrzyska dać, obiecać zboże;
to jednak kwestia charakteru:
masz go - nikt łatwo cię nie zmoże...
Wystarczy przyjrzeć się Naturze
(szczególnie, gdy w pogodzie bieda),
gdy liść się mocno drzewa trzyma
i silny wiatr mu rady nie da.

Na beret żołędzia kasztan miał chrapkę,
Od dawna marzył, by też mieć czapkę.
W berka z nim zaczął niby się bawić,
Chciał go podstępem beretu pozbawić.
Żołądź uciekał, wpadł w kopiec kreci,
Zgubił niezdara piękny berecik.
Kasztan go znalazł, cicho zdjął butki
I zaniósł do swej kłującej skorupki.
Wszystko to z dala widziała szyszka
Doniosła koledze na tego opryszka.
Kasztan ze złości robił złe minki,
Nieprawda! - krzyknął -
Ty się urwałaś chyba z choinki!
Wrócił, odsunął skorupki połowę,
Berecik [...]

Miłość - subtelna i delikatna,
czasem człowieka nieźle trzepnie,
wywróci świat do góry nogami
i na właściwe miejsce wepchnie.

Przekonany o własnej wielkości
Tkwił w tym złudzeniu od dawna
I nie o wzroście tu mowa
Ale o pewności, co do
Wszelkiej swej doskonałości!
Niepomny, że takie cuda
Gdy, coś co jest małe
Może się wydać duże
To tylko iluzja!

Nie przychodź
jesienna pani jeszcze
nie mam kaloszy ni parasola
a ty wpraszasz się
zimnym deszczem...

a jeśli już musisz
to przynajmniej dreptaj powoli
w moim ogródku mały jeżyk
ze ślimakiem chce poswawolić...

Natura lato odwołała
(lubi zachować się jak człowiek),
teraz (po ludzku) nas oziębi
do samej serca głębi.

Niektórych takie priorytety;
Prawić bzdety;
Do kobiety;
Niestety.

Jeśli natura nam figiel płata
I niebieską pełnię księżyca
Zsyła!
To czy prawdą jest, że
Subtelniejszy niż zazwyczaj
Jest wilczy śpiew
Do księżyca?
Podobno też w taką noc
Białe Damy opuszczają
Ramy swych obrazów
Z niebieskimi smugami
Na sukniach i twarzach!
Nie do końca jest pewne
Ale podobno duchy
W są także bardziej
Niebieskie i przyjacielskie
Oraz mniej skore
Do głupich żartów!

Napisała wiersz jak umiała
Co jej serce dyktowało
Nieopacznie swój wytwór
Przyjaciółce pokazała!
I usłyszała
-to zmień...
-tamto popraw...
-ja bym dodała...
-to wytnij, albo przestaw...
A ona poprawiała, zmieniała
dodawała, wycinała...
Z wiersza jakaś dziwna
Szarada nie do rozwiązania
została
A na końcu usłyszała
-Ależ mnie zainspirowałaś!