O człowieku.

Człowiek szedł przez las
Nie zważał tedy na czas.
Noc już powoli wschodziła
I ciemność do życia budziła.
Uczuł on, że późna pora,
Lecz noc schowała go jakoby do wora.
Błąkał się w ciemnościach marych
Gdzieniegdzie widząc duchy ludzi starych.
Tak go wnet coś przestraszyło,
Że strachem i śmiercią przeszyło.
Nigdy już nie powrócił,
Ten co na czas uwagi nie zwrócił!