Każdy stał się tak zazdrosny o swoją osobowość, że wszystkimi siłami starał się tylko poniżyć ją i pomniejszyć u innych ludzi, i w tym widział sens swego życia.

Sen, jak wiadomo, to nadzwyczaj dziwne zjawisko: niektóre rzeczy widzimy przerażająco wyraźnie, z najbardziej szlifierskim wykończeniem szczegółów, przez inne natomiast przeskakujemy, jakby w ogóle ich nie dostrzegając, na przykład przez czas i przestrzeń. Snami chyba kieruje nie rozum, lecz chęć, nie głowa, lecz serce, a co za przedziwne sztuki robił niekiedy mój rozum we śnie!

Zresztą rzucanie chleba na ziemię zdaje się nie jest grzechem: na podłogę, owszem, jest.

Było nudno, co by tu więc zrobić, żeby było jeszcze nudniej? Było głupio, co by tu więc zrobić, żeby było jeszcze głupiej?

[...] twarz człowieka często wielu niedoświadczonym jeszcze w miłości osobom przeszkadza go kochać.

Niech tylko człowiek będzie szlachetny, a całą resztę można zdobyć talentem, wiedzą, rozumem, geniuszem!

Zdarzają się tego rodzaju spotkania, nawet z zupełnie nieznajomymi ludźmi, którymi zaczynamy się interesować tak jakoś nagle, niespodzianie, zanim zamienimy choćby jedno słowo.

No, czyż może choć trochę szanować siebie ten, kto nawet w uczuciu własnego poniżenia pokusił się znaleźć rozkosz?

Każdy człowiek ma wspomnienia, o których nie powie nikomu oprócz przyjaciół. Ma też w głowie inne rzeczy, których nie odkryje nawet przed najbliższymi przyjaciółmi, lecz jedynie przed sobą. Ale są też tajemnice, które człowiek obawia się ujawnić samemu sobie; każdy poczciwy człowiek ma w umyśle wiele takich odłożonych rzeczy.

Kobieta jest z natury zła, jej egoizm zwycięża bowiem miłość.