Dla mnie intensywność odczuć była zawsze mniejsza niż intensywność świadomości odczuć. Świadomość, że cierpię, zawsze sprawiała mi większe cierpienie niż to, co mi sprawiało cierpienie.

Lubię mówić. Powiem więcej: lubię używać słów. Słowa są dla mnie czymś namacalnym, są syrenami, ucieleśnionymi zmysłami. Może dlatego, że rzeczywista zmysłowość nie budzi we mnie żadnego zainteresowania - nawet w myśli czy we śnie - moje pożądanie dotyczy tego, co we mnie tworzy rytmy słowne czy słucha cudzych rytmów. Wzruszam się, gdy coś jest dobrze powiedziane. Jakaś stronica Fialha czy Chateaubrianda powoduje, iż krew żywiej płynie w mych żyłach, że pełen podniecenia odczuwam niewypowiedzianą rozkosz. Jakaś stronica Vieiry, w swej zimnej doskonałości składniowej struktury, powoduje, iż drżę niczym gałąź poruszana wiatrem.

Nieznośna nuda tych wszystkich twarzy, tępych zarówno wtedy, gdy jest w nich inteligencja, jak wtedy, gdy jej w nich brak, groteskowych aż do mdłości w swoim szczęściu lub nieszczęściu, przeraźliwych przez samo istnienie – izolowana fala żywych rzeczy, które są mi obce…

Tak, to właśnie jest nuda: utracenie przez dusze zdolności łudzenia się, brak niewidzialnych schodów, po których myśl może pewnie kroczyć ku prawdzie.

Nie znam przyjemności większej niż możliwość spania. Totalne wygaszenie życia i duszy, całkowite oddalenie wszystkich bytów i ludzi, noc bez pamięci i iluzji, brak przeszłości i przyszłości […].

Mądry jest ten, kto żyje monotonnie, bo wówczas każdy drobny incydent staje się czymś wspaniałym (...) Kto poluje na lwy, po zabiciu trzeciego już nie odczuwa przyjemności i zatraca poczucie przygody.

Zawsze obce mi było pragnienie, aby mnie rozumiano. Być rozumianym to prostytuować się.

Irytuje mnie szczęście tych wszystkich ludzi, którzy nie wiedzą, że są nieszczęśliwi. Ich ludzkie życie pełne jest tego wszystkiego, co dla prawdziwej wrażliwości mogłoby stanowić pokaźny zestaw lęków. Ale z racji tego, że ich właściwe życie jest życiem roślin, cierpienia tych osób przenikają przez nie, nie dotykając duszy; ich życie można porównać tylko do życia kogoś, kogo bolą zęby i kto zostaje obdarzony wielkim bogactwem – autentycznym bogactwem życia bez świadomości, największym darem, jaki mogą zesłać bogowie [...]. .

Zginę we mgle, obcy wobec świata, ludzka wyspa oderwana od snu o morzu, statek dryfujący bez celu po powierzchni wszystkiego.

Owszem, nuda to znużenie światem, niewygoda życia, zmęczenie tym, że się żyło – nuda jest rzeczywiście cielesnym wrażeniem nieogarniętej pustki świata. Ale przede wszystkim nuda jest znużeniem innymi światami, istniejącymi lub nie, niewygodą tego, że trzeba żyć, nawet jako ktoś inny, nawet jeśli w inny sposób, nawet jeśli na innym świecie, zmęczeniem nie tylko dniem dzisiejszym i wczorajszym, ale również dniem jutrzejszym, wiecznością, jeśli coś takiego istnieje oraz nicością – jeśli to nią jest wieczność.

Tchnienie muzyki lub snu, coś, co pozwoliłoby niemal czuć, coś, co pozwoliłoby nie myśleć.

Zza zakrętu wyłoniła się grupa dziewcząt. Szły drogą śpiewając, a brzmienie ich głosów było radosne. Nie wiem, czym mogły być. Potem poczułem gorycz w sercu.
Żałując ich przyszłości? Ich nieświadomości? Nie bezpośrednio ich – kto wie, może po prostu żałując samego siebie?

Mam w tej chwili tyle fundamentalnych myśli, tyle prawdziwie metafizycznych rzeczy do powiedzenia, że nagle czuję zmęczenie i postanawiam już więcej nie pisać, nie myśleć, tylko pozwolić, aby gorączka ekspresji zesłała na mnie sen, a ja z zamkniętymi oczami będę pieścił jak kota wszystko, co mogłem powiedzieć.

Prosiłem życie o tak niewiele, ale nawet to zostało mi przez życie odmówione: promień słońca, łąka, odrobina spokoju z odrobiną chleba, żeby mi nie ciążyła zbytnio świadomość, że istnieję, żeby niczego nie wymagać od innych i żeby oni ode mnie niczego nie wymagali. Nawet tego mi odmówiono, tak jak odmawia się komuś jałmużny– nie dlatego, że ma się złe serce, tylko dlatego, że nie ma się ochoty rozpinać marynarki.

Zdobyłem, krok po kroku, wewnętrzny obszar, który powstał po to, aby być moim. Wywalczyłem, metr po metrze, bagnisko, gdzie obróciłem się w nicość. Wydałem na świat moją ostateczną postać, ale musiałem wyciągać się z siebie za pomocą kleszczy.